سالهاست مسئولان، نظریه پردازان وکارگزاران نظام جمهوری اسلامی با در اختیار داشتن انواع واقسام ابزارهای تبلیغاتی تلاش کرده اند تا خود را در مقام متولیان حقیقی دین ودینداری جا زده واز جایگاه دلسوزان حقیقی دین، افکار عمومی را به سمت وسوی دلخواه ومورد پسند خود سوق داده وبا توسل به حربه بی خبر نگاه داشتن توده های مردم، به دروغ پردازی بر علیه مخالفان ومنتقدان خود بپردازند.

انگ وبرچسب زدن یکی از شیوه های رایج ومرسوم نظام در این مسیر بوده است وتمامی مخالفان با انواع تهمتها وبرچسب ها از لیبرال گرفته تا متحجر ومرتجع وهوادار اسلام آمریکایی روبرو بوده اند. در این میان اما، یکی از تهمتهای رایج نظام به منتقدان مذهبی اش، "تفرقه افکن" ی بوده است. تفرقه افکن در واژه نامۀ جمهوری اسلامی البته کاربردهای متعددی داشته ودر موارد مختلف نسبت به معترضان مذهبی یا سیاسی نظام به کار برده شده است.

"تفرقه افکن" در حقیقت کلید واژه ای است که کارگزاران حکومتی از آن تابویی ساخته اند تا کلیه آراء ناهمخوان با قرائت رسمی، یا به تعبیر بهتر بدعت رسمی، را در نطفه خفه کنند. در نگاه جمهوری اسلامی، اساساٌ هرگونه قرائت ناهمخوان با قرائت رسمی باید به محاق برده شود، واین محاق جز از راه متهم کردن قرائت اعتراضی میسر نمی گردد.

همین قرائت انحصارطلبانه وفاشیستی هم هست که به سران جمهوری اسلامی وماشین تبلیغاتی نظام این حق قانونی را داده است تا به یک مرجع تقلید با میلیونها مقلد در سراسر جهان، نه تنها انواع تهمتها را روا بدارند، بلکه او را به تفرقه افکنی هم متهم سازند. جریان آیت الله العظمی سید صادق شیرازی در حالی ناحوانمردانه توسط دستگاه تبلیغاتی نظام وگروههای فشار آن متهم به تفرقه افکنی می شود، که رفتار چند ماهۀ اخیر این جریان به جد نشان داد، که درمیان مراجع شیعه، مرجعی به اندازۀ ایشان دغدغۀ تشیع وحفظ کیان شیعه را ندارد.

در مقابل انواع اتهامات، فضا سازی ها وسرکوبها، ایشان بارها منسوبین به بیت خود را به حق وصبر وگذشت توصیه نمودند، وبرخلاف رسومات رایج در فضای رسانه ای امروز حتی از این چالش فرصتی برای شهرت بیشتر ویا ایجاد یک رویارویی مستقیم بهره نبردند. علیرغم آنکه مؤسسات بیشمار مرجعیت شیرازی دست کم از لحاظ رسانه ای وتبلیغاتی می توانست برای نظام دردسر آفرین شده وهزینه ایجاد کند، اما نجابت رسانه ای این جریان ودغدغۀ حفظ کیان تشیع آنچنان بود که ایشان حتی اجازۀ صدور یک بیانیۀ مستقیم در پاسخ به اتهامات وشبهات را نداد وهرآنچه بود، تنها وتنها دفاع هواردان وارادتمندان ایشان بود.

در مقابل اما، مدعیان دروغین وحدت را می توان دید که چگونه هر روز با طرح موضوعی تازه، شکاف نو وزخمی تازه بر پیکر شیعه وارد می کنند چگونه ماشین تبلیغاتی نظام جمهوری اسلامی وکارگزارانش از جمله رسانۀ ملی، روزانه وبا طرح موضوعاتی خاص شکافهایی تازه در صفوف شیعیان را دامن می زنند. از این منظر، جدا از آنکه وجود اختلاف وتفرقه را در جامعه مذموم بدانیم یا نه، اما بیگمان لقب" تفرقه افکن" بیش از هرچیز برازندۀ وبیانگر شیوه وعمل حکومت ایران است. 

نمونۀ این تفرقه افکنی ها البته فراوان است که در این نوشتار کوتاه فرصت پرداختن به تمامی آنها نیست. اما نمونۀ بسیار تازه والبته عینی اینگونه اظهارات تفرقه افکنانه را باید در اظهارات یکی از نظریه پزدازان حکومتی، یعنی رحیم پور ازغدی یافت. ازغدی که شهرت خود را مرهون ویژه خواری ها ورانت های حکومتی ودر اختیارداشتن تریبون رسانۀ ملی است، در تازه ترین اظهارت خود در باب به اصطلاح "آسیب های عزاداری"، اختلافی دیگر به فهرست اختلافات "درون شیعی" افزوده وعزاداری برای فرزند شهید شش ماهۀ حضرت صدیقۀ کبری فاطمۀ زهرا صلوات الله وسلامه علیها را "بدعت" دانسته است.

این اظهارات واکنش های مختلفی را در میان مذهبیون به دنبال داشت وبه بحث ها وجدلها واختلافات فراوانی در این رابطه دامن زد تا آنجا حتی به درگیری های لفظی در فضای مجازی وگروههای مختلف در شبکه های اجتماعی منجر شد.

این نوشتار البته در صدد پاسخگویی به این شبهه نیست، اما برای نظامی وکسانی که مبنای خود را ظاهراٌ "وحدت" و"عدم دامن زدن  به اختلافات" قرار داده اند، باید پرسید؛ چگونه است که برافروختن آتش اختلاف در میان برادارن شیعه وجریحه دار ساختن احساسات پاک میلیونها شیعه ومحب اهل بیت صلوات الله علیهم اجمعین در سراسر جهان وبه جان هم انداختن شیعیان برای شما روا پسندیده است وطرح نقد عالمانه نسبت به اصحاب عقاید منحرف وبدعت آمیز وواضح البطلان، حرام، جرم وتفرقه افکنی بشمار می آید؟!

از سوی دیگر اما، مناسبت محرم واساساً مناسبتهای دینی یکی از فرصتهای یکی شدن ووحدت ویگانگی وهمدلی میان شیعیان بوده وهست، وشیعیان ومذهب تشیع به برکت این مناسبتها فرصتی دوباره بر گرد هم آمدن ویکدلی ویکرنگی پیدا می کند. اما تو گویی هرساله ازغدی ها وازغدی نماها با اشارۀ نهادهایی خاص، آهنگ تخریب این جو معنوی را  کرده وجانهای  شستشو داده شده در دریای بیکران الطاف سید الشهداء صلوات الله وسلامه علیه را با رجس مدعیاتشان بی پایۀ خویش می آلایند. 

در حالیکه شیعیان مشتاقانه به استقبال زیارت اربعین می روند وبا به نمایش گذاشتن صفوف یکپارچۀ خود عزم، همت واقتدار خود را به رخ حریفان ورقیبان می کشند، این سربرآوردگان از ناکجا آبادهای تاریخ، عزم خود را جزم می کنند تا این صفوف یکپارچه ومتحد را در هم بکشنند. این البته اولین بار نیست که منسوبین حکومتی در بحبوحۀ ایام  وحدت آفرین محرم وصفر، دست به تفرقه افکنی در صفوف شیعیان می زنند. سال گذشته در همین روزها ودرست در مناسبت همین ایام بود که خوش وقت در رسانۀ ملی وجود بانوی سه سالۀ کربلا حضرت رقیه سلام الله علیها را بدون ارائه حتی یک سطر مستند تاریخی وعقلی ویا نقلی انکار نمود، تا موجی از بگو ومگوها واختلافات در میان شیعیان درست در فضا وزمانی که شیعه بیشترین نیاز را به وحدت واتحاد داشته ودارد، ایجاد نمود. اقداماتی که جز در قالب تعمد برای تخریب همدلی ویکپارچگی شیعیان سراسر جهان متصور نیست.

در شرایطی که شیعه با انواع تهدیدها از داعش گرفته تا رقیبان مذهبی منطقه ای روبروست، این اظهارات ودامن زدن به تفرقه در میان شیعیان هیئتی وولایتی چه هدفی می تواند داشته باشد؟ وبا چه اغراض ودستور کارهای سیاسی پیگری واجرا می شود؟ علمای امت وفقیهان ارجمند شیعه که باید وقت گرانبهایشان به تحقیق واجتهاد اختصاص یابد، بواسطۀ جهالتها ویا بدبینانه اگر نظر کنیم، رذالت ازغدی ها وخوشوقت ها وقت مصروف ردیه نویسی وصدور بیانیه برای روشن شدن افکار عمومی می شود. وبعد از آن ازغدی ها ونظام متبوعشان طلبکارانه دیگران را به اتهام تفرقه افکنی مورد حمله وهجوم ناجوانمردانه قرار می دهند.