جمعیت روحانیون سنتی ایران معاصر منادی دینداری در پرتو آزادی-جمعیت رسام
20 Apr 2024 ---- شنبه ۱ اردیبهشت ۰۳ ---- ١٠ شوال ١٤٤٥
Skip Navigation Links
جستجو
مراجع تقلید مستفل؛ فرصتی بی نظیر

تاريخ انتشار : 2/27/2015
Share |



مهران محمدی فشارکی


ویژۀ رسام

سران جمهوری اسلامی ایران گاه و بیگاه و در زمان قرار گرفتن در جمع حوزویان سخن از استقلال حوزه های علمیه بر زبان آورده و خواستاراین اصل مهم از طرف حوزیویان هستند بدون آنکه زمینه های این استقلال را فراهم آورده و یا اجازه این ااستقلال را برای مرجعی صادر کنند.

حسن روحانی رئیس جمهورایران که خود یک تحصیل کرده همین مکتب است اخیراً در دیدار با تعدادی از روحانیون مدرسه فیضیه شهر قم تاکید کرده که  «اگر حوزه‌های علمیه استقلال خویش را از دست دهند دیگر نمی‌توانند انتظار مردم و جامعه را برآورده کنند». علی لاریجانی رئیس مجلس شورای اسلامی که خود منتسب به بیت اهل علم است در جمع روحانیون همدان به استقلال حوزه های علمیه تاکید داشته است.

این در حالی است که آقای خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، در سال ۸۹ در سفری به شهر قم بدون بر زبان آوردن نامى، از کسانى که به گفته او به نام استقلال در پى قطع کردن رابطه حوزه و نظام جمهوری اسلامی هستند انتقاد کرده  و این استقلال را نمی پسندد . بر این اساس و با این نگاه متضاد باید گفت آیا استقلال حوزه ها و مرجعیت براستی فرصت است یا تهدید ؟

اگر فرصت است چرا عده ای آن را خطر می دانند؟ و تهدید است پس چرا عده ای آن را فرصت می پندارند؟ به این جهت لازم است نگاهی داشته باشیم پیرامون استقلال حوزه های علمیه ومرجعیت شیعه و نقش این استقلال در هر چه اصیل ترنمودن تصمیم گیریهای این مراکزعلمی و دینی که یگانه منبع استخراج و انتشارعلوم آل محمد (ص) و تنها نقطه امید برای گره زدن  دین با احتیاجات و نیازهای جوامع بشری وتنها مرکز پرورش ومعرفی مراجع تقلید و علمای مستقل شیعه بعنوان  دژهای مستحکم در برابر هجمه های ریز و درشت دشمنان و حافظانی امین که هرگز حاضر نیستند برای خوشایند و رضایت  ارباب قدرت و ثروت زندگی اخروی خود را با متاع قلیل دنیوی معاوضه کنند!. 

از دیر باز ایجاد حوزه های علمیه با نگاهی قرآنی و بر طبق آیه 122 توبه که فرمود «فَلَوْ لا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَ لِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إذا رَجَعُوا إلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ؛ چرا از هر فرقه‏اي دسته‏ اي كوچ نمي‏كنند، رنج سفر را براي تحصيل فقه و علوم ديني تحمل نمي‏كنند؟ تا در دين خدا تفقه كنند و سپس برگردند و قوم خود را انذار نمايند» شکل گرفت.
 
براین اساس افرادی برای تدریس و تحقیق و مطالعه در علوم قرآنی و آثار و اندیشه های به جا مانده از برگزیدگان الهی که همانا در قول و فعل و تقریرشان از آغاز بعثت نبوی تا پایان غیبت صغرای مهدوی بیان شده بود به این مراکز مراجعه کرده تا پس از سالها رنج مطالعه و تحقیق با عنوان مجتهد و مرجع تقلید وکارشناس دینی برای سعادت بشری  نتایج بررسی های خود را بعنوان فتوا و حکم شرعی در اختیار شیعیان قرار داده تا پیروان این امامان معصوم  با اجرای دقیق آنها علاوه برشکوفایی در دنیای خود آخرتی سعادتمند را نیز برای خود رقم بزنند.
از این رو محضرعلما همیشه محل مراجعه مردم برای حل و فصل اختلافات و نزاعها و نیز بیان دردها و سختی ها از ظلم و جور حاکمان و همچنین گرفتن نسخه ای برای درمان بیماریهای روحی بوده است.
کم کم مراجعات گسترده مردم و اطمینان و اعتقادی که مردم به این قشر پیدا نمودند نگرانیهایی را در حوزه قدرت سیاسی و هیئت حاکمه جامعه ایجاد می کرد که البته نقش اطرافیان و مواجب بگیران حاکمان درایجاد این نگرانیها بسیار تاثیرگذاربود به همین جهت و برای خنثی سازی و یا کم فروغ نمودن اقتدار معنوی علما حیله ها و راهکارهای مختلفی به کار برده شد تا از نقش و قدرت معنوی حوزویان بر روی مردم کاسته شود که البته این نیرنگها که با تطمیع و تهدید همراه بود چندان بی تاثیر هم نبود و تاریخ شاهد عقب نشینی و همراهی اقلیتی از این دین به دنیا فروشان بوده که  تاریخ نامشان را به بدی یاد کرده است .
 
دامهای رنگین حاکمان برای این تسلیم شدگان چیزی جز همکاری و حمایت بعنوان واعظ السلاطین ها و مجیز گویان درباری  با مواجبی ماهیانه وجیب پر کن چیز دیگری نبود وتعدادی دیگر از این ظاهر فریبان دنیا طلب که به لطف اهدا اموال وامکانات دولتی برکرسی تدریس و شاگرد پروری و مرجعیت با پولهای پشت پرده به دادن شهریه های کلان دولتی هم برای خود نان ونامی دست و پا کرده بودند تاهم هوای سلطنت را داشته باشند وهم در موقع لزوم با فتوا و حکمی ملت را به اسم شرع و دین بفریبند.
اما اگر از این معدود افراد تقوا قروش چشم ببندیدم حوزه های علمیه همیشه تاریخ پرچمدار حق طلبی و ظلم ستیزی با استبداد و ظلم و دیکتاتوری بوده است. وجود بزرگانی از شیخ مفیدها وشیخ طوسی ها وعلامه مجلسی و شیخ بهائی ها گرفته تا علامه نائینی ها و شیخ فضل الله نوری و طباطبائیها و نجفیها در قیام مشروطه تا آیت الله اصفهانیها وشیرازیها و در آخر بروجردی ها و دیگران همه نشان از آزادی و آزادمردی این قشر اثر گذار بوده است.
 این مراجع مستقل که هیچ امکاناتی جز مختصرکمکهای مردمی و سهم امامی که از وجوهات مردم در دستشان امانت بود در آمد دیگری برای بسط و گسترش اهداف دینی نداشتند که تازه این مختصر وجه و پول هم شاید یک ماه بود و شاید ماه آینده نبود.
اما هر چه بود ملت ایران با تمام تلاشهای درباریان برای جدانمودن مردم از روحانیت مستقل ، دوست و دشمن خود را خوب شناخته و عالمان حقیقی را از عالمان ظاهر فریب تشخیص می دادند و اقبالشان به مراجع دنیی بود که آخرتشان را به دنیای حاکمان نفروخته و در غمها و شادیها در کنارشان روزگار بگذرانند و خود را وابسته حاکمیت نکرده تا در زمان لازم بتوانند با خلافکاریها و ظلمها هیأت حاکمه مقابله کنند که بزرگان گفته اند آنکه دستش دراز شد زبانش کوتاه می شود.
با پیروزی انقلاب ایران به رهبری آیت الله خمینی و ایجاد نظامی با اسم اسلامی و جوّی که در ابتدا از شور و هیجان بر کشور حکمفرما شد عده ای دلسوزانه و یا مغرضانه ! زمزمه دولتی شدن حوزه ها را زبان به زبان چرخاندند اما علمای آگاه این بار نیز با آگاهی از این خواسته امتناع کرده واین طرح با شکست مواجه شد.
 با نزدیک شدن به روزهای پایانی عمرآیت الله خمینی و طرح بر کناری آیت الله منتظری از قائم مقامی رهبری  دلواپسان و حاکمان آینده که برای خود ردا و قبای مسئولیت بریده بودند برای کسب مشروعیت پا در همان مسیری گذاشتند که چند سال قبل با شکست مواجه شده بود یعنی در اختیار گیری و تسلط برحوزه و حوزویان و از همه مهمتر همراه نمودن دفاتر مراجع با آنها وگوش بفرمان کردن مرجعیت شیعه !
نگرانی این عده از آن جهت بود که رهبر جدید  که حتی آیت الله خمینی در آخرین نامه خود او را با عنوان حجت الاسلام خطاب کرده بود حال چگونه یکشبه و بی مقدمه عنوان آیت اللهی به وی اطلاق کنند. اینجا بود که مجبور دست به دامان همان واعظ السلاطین و حامیان حوزوی شدند که سالها به آنها رسیدگی شده بود تا چنین روزی بکار بیایند که همین طور هم شد و برای تکمیل این پروژه  طراحی شده اطرافیان حاکم جدید برای خود شیرینی  و عرض ارادت بیشتر محفل درس خارج فقهی به راه انداخته تا آیت الله جدید دست کمی از دیگران مجتهدان زمان خودش نداشته باشد.
اما این خاستگاه به اینجا خاتمه نیافت و پس از مدتی خلا مرجعیت رهبری آن هم درکشوری که عنوان اسلامی را با خود یدک می کشد نمایان شد و دیگر بار همان مواجب بگیران درباری با براه انداختن تعدادی طلبه همان محافل هدایت شده اصرار به دادن رساله و فتوا از رهبری شدند تا این فشارها کاررا به تشکیل جلسه ای برساند که بناست از میان اسامی مراجع یکی بیش از دیگران پرفروغ باشد و قرعه به نام همان کسی بیفتد که مدتها بدنبالش بودند در پایان هم همان شد که باید می شد.
در این میان انتقادات و اعتراضات مراجع منتقد و مستقل حوزه نسبت به زیر سوال رفتن استقلال حوزه ها و مرجعیت دینی بالا گرفت که می توان به اعتراض شدید مرحوم آیت الله منتظری و آیت الله آذری قمی و عده دیگری از این علما اشاره کرد . آیت الله منتظری طی نامه ای از رهبری که جدیدا صاحب رساله و با عنوان آیت الله العظمی نامیده می شد انتقاد کرده می نویسد : مرجعیت شیعه همواره قدرت معنوی مستقلی بوده بجاست این استقلال بدست شما شکسته نشود و حوزه های علمیه جیره خوار حکومت نشوند که برای آینده اسلام و تشیع مضر است نگذارید قداست و معنویت حوزه ها با کارهای دیپلماسی ارگانها مخلوط شود به مصلحت اسلام و حوزه های علمیه است که شما مراجعات علمی و دینی و حتی وجوه شرعیه جزئیه را کما فی السابق به حوزه ها ارجاع دهید.... باز تاب نوشتن این نامه و سخنرانی معروف 13 رجب ایشان آنچنان بر پرده نشینان گران تمام شد که همین امر باعث حمله به بیت مرجعیت وانزوا و حصر پنج ساله  آن مرحوم شد و همین رفتار با شدت کمتری شعله های خشم را  به بیت آیت الله آذری کشاند .
پس از این برخورد خشونت بار با مرجعیت دینی که در تاریخ شیعه حتی در زمان فاسد ترین حاکمان مسبوق به سابقه نبوده سران نظام تصمیم به حضور و در اختیار گرفتن حوزه های علمیه بیشتری را در دستور کار قرار دادند  تا جایی که تیپ امام صادق سلام الله علیها در قم که اعضایش را همان طلاب مواجب بگیر دولتی تشکیل می دادند از نظر امکانات و تجهیزات ونیروی انسانی و حمایت مالی تقویت شده و به تیپ مستقل امام صادق نامگزاری شد.
همچنین ایجاد بسیج طلاب و روحانی در حوزه های علمیه که به بهانه ترویج فرهنگ ایثار و شهادت شکل گرفته بود به پایگاهی برای حضور نظامیان جهت رد یابی و شناسایی وهمچنین برخورد با روحانیون منتقد حکومت تبدیل شد با بیشتر شدن فشارحاکمیت اندک مراجع مستقلی چون آیت الله شیرازی وصانعی و بیات زنجانی و....که حاضر به همکاری با حاکمیت نبودند از تعرض در امان نماندند.
 
اما از میان تمام مراحع تقلید ایران  که نسبت به دیگر مراجع از استقلال بیشتری بر خوردار بود نام یک مرجع بیشتر جلوه می کرد آیت الله العظمی سید محمد حسینی شیرازی وی بدلیل حوزه فعالتش در کشورهای عربی مقلدین بسیاری را با خود همراه داشت و خدمات شایانی  و متنوعی را به اسلام و شیعیان جهان عرضه کرده بود اما متاسفانه بدلیل عدم همراهی با جمهوری اسلامی با بی مهری و بعضاً محدودیتهایی در ایران مواجه شد تا از دنیا رفت.  
سران جمهوری اسلامی برای در اختیار داشتن عنان مرجعیت  آن هم مرجعی که نفوذ کلام وبیانش محدود به داخل کشور نیست وبرای خود بواسطه کثرت مقلدین خارجی استقلال مالی پیدا نموده از همان ابتدای امر فشار را روی آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی  که پس از ارتحال برادر مقلدین ایشان به وی رجوع کرده بودند را تحت فشار قرار داده تا شاید از نفوذ معنوی این مرجع شیعیان بکاهند.
غافل از اینکه  آیت الله سید صادق شیرازی علاوه بر صفات و روحیات و علم برادر بزرگترشان با بصیرت وشناختی که از اوضاع و احوال جهان داشته برای تبین و شناساندن اسلامی حقیقی دست به گسترش وایجاد شبکه های متعدد ماهواره ای در داخل و خارج ایران زده که بر اثر این تلاشها جمع کثیری از غیر مسلمانان به دین مبین اسلام گرویده و یا در دنیایی که شبکه های معاند و ضد دین ومبلغین گروههای سلفی  وهابی به ترویج افکار خطرناک خود هستند و جمهوری اسلامی وحاکمان آن که مدعی ام القرای جهان اسلام وولایت امری مسلمین جهان را یدک می کشند اما در عوض دست دوستی به اعوان و انصار هیمن گروههای افراطی می دهند.
تنها رسانه های آیت الله شیرازی هست که صدای اسلام اصیل را به جهان می رساند و اینجاست که گفته اند دو حاکم در یک اقلیم نگنجد!
جمهوری اسلامی با مشاهده این بسط قدرت به یکباره وبا انگ وتهمت تفرقه افکنی تمامی دفاتر این شبکه ها را دراخل پلمپ و کارکنان مظلوم آن را که تعدادی جوان خالص تشکیل می دادند را بازداشت و روانه زندان کرد وحتی به این هم اکتفا نکرده و در تاریکخانه اشباح طرح ترور و اعدام این مرجع مظلوم و اثر گذار شیعه را پی ریزی کرده اند.
اما آنچه در پایان این نوشتار باید گفت این است که تهدید دیدن   استقلال حوزه و مرجعیت و مداخله و نفوذ نمودن دولتمردان  به این مراکز تنها نگرانیهایی متوهمانه ارباب قدرت است به جهت از دست دادن بسط و نفوذ قدرت خودشان در همراه کردن مردم با آنها اما آنچه در این میان فراموش شده و نیاز به یادآوری آنان است این مطلب مهم است که همراه نمودن مردم نیاز به این همه ریخت و پاش و تهدید و تطمیع ندارد بلکه با کمی ایجاد اعتماد و اعتنا به همین مردم در رفع مشکلاتشان و بسط عدالت اجتماعی و برچیدن بساط فقر و فساد و تبعیض می توان بر قلبهای مردم حکمرانی کرد.
 
چنانکه سالهاست مراجع مستقل این کار را نموده و با همراهی با مردم در عمل این را به اثبات رسانده اند نه اینکه با سخنرانیهای تکراری و خسته کننده پز همراهی با مردم را داده و در عمل هیچ تغییری دیده نشود در غیر اینصورت دستیابی به اعتماد مردم خوابی است بی تعبیری که سالیان دراز حکام و سلاطین بدنبال آن بوده اند!.
 

برچسبها:



درج نظرات
نام : 
آدرس ایمیل : 
متن پیام : 
 
رسام اخبار
رسام نظر سنجی
رسام مناسبتها
رسام فید RSS
رسام دعوت به همکاری
رسام رسام در شبکه های اجتماعی


راه اندازی سایت: فوریه 2011

کلیه حقوق این سایت متعلق به رسام می باشد.