رسام

انتقاد از عملکرد حکومت مطلقۀ فقیه واعتراض به ظلم وجور روزمرۀ نظام غیراسلامی ایران، واکنشهای گوناگونی را درمیان طیف های مختلف واقشار گوناگون جامعه درپی داشته است. دراین میان بوده اند کسانی ازمیان متدینین جامعه که آگاهانه ویا بعضاً از سرناآگاهی، این اعتراض ها وانتقادها را برنمی تابند. نگاهی به استدلال عمدۀ این گروه، نشانگر نکته ای انحرافی درمنطق استدلالی آنان است، که تاکنون کمتر مورد توجه بخش مذهبی جامعۀ ما قرار گرفته است. هشتم شوال وسالروز تخریب بقیع مناسبتی شد تا بگونه ای بسیار فشرده به این مسأله اشاره شود.
عمده استدلال مخالفین اعتراض به رژیم دیکتاتوری امروز ایران که به نام اسلام وتشیع، دین ودنیای مردمان را به یغما برده است، برپایۀ این پیش فرض بنا شده است که این نظام بهرحال نظامی است شیعی(!!) وضربه به آن آسیبی برپیکرۀ تشیع وارد خواهد نمود.(!!!)
هرچند برای متخصصین وآگاهان واهل فن، نادرستی وغلط بودن این پیش فرض، امروز وپس از گذشت سی ودو سال از عملکرد فاجعه بار نظام مطلقه، آشکار وروشن است، اما پاره ای توضیحات برای روشن شدن افکار عمومی، ضروری به نظر می رسد.
پرسشی که قائلان به شیعی بودن رژیم غیراسلامی مطلقۀ فقیه باید بدان پاسخ گویند، آنستکه معیار تشیع وشیعه بودن یک حکومت ونظام چیست؟! آیا صرف اینکه کارگزاران وسردمداران یک نظام سیاسی، کسانی از شیعیان باشند، ملاک ومعیار مناسبی برای سنجش تشیع یک رژیم سیاسی است؟ ویا حتی اگر گروهی درلباس متولیان مذهبی شیعه وروحانیون شیعی دررأس یک نظام حکومتی باشند برای تصدیق شیعی بودن آن حکومت ونظام کافیست؟! یا آنکه باید ارزیابی عملکرد یک رژیم سیاسی درراستای تحقق آرمانهای شیعی معیار شیعی بودن یا نبودن آن نظام سیاسی قرارگیرد؟ درحقیقت طرح این نکتۀ انحرافی، حربه ای است که از سوی اتاقهای فکرامنیتی رژیم مطلقۀ فقیه برای زیرسؤال بردن مشروعیت اعتراضهای مذهبیون بکار گرفته می شود. ازاین منظر ارزیابی عملکرد نظام مطلقۀ فقیه درطی سی ودو سال گذشته ازواقعیتی دیگر حکایت می کند.
درتمامی این سالیان که ازحاکمیت هواداران بدعت ولایت مطلقۀ فقیه می گذرد، حفظ قدرت برتر وبالاتر ازهرچیز بوده است. آرمانهای شیعه نه تنها جایی درسیاستگذاریهای کلان داخلی وخارجی این نظام به اصطلاح شیعی نداشته اند، بلکه همیشه فدای سیاست بازی ها بوده اند ووجه المصالحۀ رسیدن به اهداف سیاسی قرارگرفته اند.
تاکنون چندبار شنیده اید، که وزارت خارجۀ این حکومت درظاهر شیعی ودرباطن اموی وعباسی، برای حمایت از شیعیان درگوشه ای از دنیا از نفوذ وفشار خود استفاده کرده باشد؟ مگر نه آنکه همواره مصالح عامۀ شیعیان همواره فدای مصلحت اندیشی های گذارای سیاسی وعافیت طلبانۀ حاکمان بوده است. از لکه دار نمودن دامن تشیع به  آلودگیهای دنیا طلبی، هواخواهی، قدرت طلبی وخون میلیونها انسان بیگناه هم که بگذریم نمی توانیم ازآمال وآرزوهایی دیرینۀ شیعیان که طی سالیان دراز مورد بی توجهی وبی مهری قرار گرفتند، چشم پوشی نماییم.
آنانکه داعیه شیعی بودن این حاکمیت را دارند، به این پرسش ساده پاسخ دهند، که کدام روز شنیده اید که بازسازی بقیع وسامرا وسایر مشاهد مشرفۀ شیعه درشما اولویتهای سیاست خارجی این حکومت به اصطلاح شیعی قرار گیرد؟ آیا بقیع با درآغوش گرفتن پیکر چهار امام معصوم  سلام الله علیهم وجمع عظیم یاران ونزدیکان پیامبر اسلام صلوات الله وسلامه علیه ازاهمیتی کمتر از قدس ومسجد الاقصی برخوردار است، که روزی جهانی را به نام قدس نامگذاری می کنند وبرای کسب امتیاز درعرصۀ بین المللی آنرا بصورت ابزاری مورد استفاده قرار میدهند، اما بقیع ومظلومیتش وسامراء ومهجوریتش حتی تا این اندازه  هم برای این حاکمان به اصطلاح شیعه دارای جایگاه واهمیت نیست، که هیئتی مأمور بررسی وپیگیری بازسازی این مشاهد مشرفه شود ویا حتی نام ویادی ازاین مشاهد شریفه در رسانه های رسمی رژیم برده شود!!!
فاجعه ای شبیه به آنچه درهشتم شوال ازهدم روضه های متبرکۀ ائمۀ معصومین صلوات الله علیهم در بقیع اتفاق افتاد، درمیان هرامت صاحب حکومت دیگری اگر رخ داده بود، امروز آنچنان مورد توجه وتبلیغ قرار می گرفت وبرای بازسازی آن حتی با توسل به تشکیل پرونده درمجامع بین المللی تلاش می شد، که تا سالیان سال کسی جرأت نزدیک شدن به خطوط قرمز آن ملت ومقدساتش را نداشت، اما چه بگوییم وچه کنیم که ولی امر حقیقی مان درپس پردۀ غیبت بسر می برد، وشیعه وتشیع را یاور ومدافعی نیست!
اللهم عجل لولیک الفرج