رسام؛

نوروز آنچنانکه از نامش پیداست، روز نوشدن وتازگی است. روزی که بهار جانی تازه در طبیعت می دمد وامید وشوق وزندگی برای زمینیان به ارمغان می آورد. اینکه نیاکان ما آمدن بهار واعتدال بهاری را به جشن می نسشته اند دلالتی بسیار شیرین ودلپذیر دردل خود نهفته دارد بدین مضمون که سرشت ایرانیان همواره سرشتی معتدل وبه دور از افراط وتفریط بوده است وهمواره به نرمخویی لطافت طبع گرایش وتمایل داشته اند. این اعتدال طبع ذاتی آنگاه که با مذهب سراسر لطافت ومهر تشیع قرین وهمنشین می شود، زیباترین جلوه ها را می آفریند وبه جشن نوروز ابعادی تاریخی وفرازمینی می دهد.

دراین میانه اما سخنانی که امروزه از زبان برخی مدعیان نمایندگی ملت ایران وحاکمان ایران زمین بر زبان رانده می شود، بیش از هرچیز این چهره زیبا را مخدوش ومشوه وعیش نوروز را طیش می سازد. جنگ طلبی وستیزه جویی آنهم درسخنان آغاز سال نو وفرارسیدن بهار ودعوت به نابودی ونابود کردن وسرسیتز با جهان خارج برداشتن، نه برازندۀ یک شیعه حقیقی ونه شایسته یک ایرانی باورمند ومعتقد به آداب وسنن ایرانی است.