خامنه‌ای: می‌خواهند ما را تسلیم کنند

رهبر رژیم مطلقه ایران با انتقاد مجدد از تحریم های بین المللی گفت که هدف  این تحریم ها وادار کردن "ملت ایران" به تسلیم است.

علی خامنه ای، ظهر دیروز در دیدار با مسئولان و کارکنان حفاظت اطلاعات نیروهای مسلح، افزود که "این ملت سختی ها را تحمل می کند".

علی خامنه ای در سخنرانی دیروز خود گفت که "جبهه استكبار تمام تلاش و توان خود را بكار گرفته تا از طريق تحريم ها و فشارها، ملت ايران را وادار به تسليم كند".

او افزود که "ملت ایران این سختی ها را تحمل می كنند" زیرا "نقشه و تاكتيك دشمن و هدف راهبردی او را متوجه شده و براساس فهم و تشخيص صحيح، عمل می كند".

رهبری نظام چون همیشه به جای اعتراف به وجود مشکل وبحران وپذیرش مسئولیت مستقیم خود در کشاندن کشور به پرتگاه حمله نظامی خارجی وفروپاشی داخلی کشور، بار دیگر به تاکتیک پاک کردن صورت مسأله وحذف آن روی آورده است، درحالیکه در هرد بعد داخلی وخارجی مسئول نخست نابسامانی وناکارآمدی ها برعهده اوست.

در پرونده سیاست خارجی آنچه بدیهی است تمامی سرنخهای سیاست خارجی کشور وکلید پرونده هسته ای ودیگر پرونده های منطقه ای وبین المللی که ایران مستقیم وغیر مستقیم درگیر آنهاست به دفتر رهبری ختم می شود. مسأله ای که البته از آغاز تأسیس رژیم همواره برای کشور ومنافع ملی ایرانیان مشکل آفرین بوده است، اما بهر روی بعنوان رویه ای پذیرفته شده از سوی سهامداران قدرت در رژیم ظاهرا پذیرفته شده به نظر می آمد.

تندوری ها وسیاست تهاجمی دیکته شده از سوی رهبران رژیم همواره برای مدیریت اجرایی کشور دردسرآفرین بوده وطی سی وچند سال گذشته راه را برای هرگونه تعامل ایران با جهان خارج با بن بست تاریک وپرابهامی روبرو کرده است. بن بستی که سیاست های رهبر فعلی رژیم ایران را به سرازیری سقوط به جنگی گسترده با جهان خارج سوق داده است. 

فجایع ناشی از جنگ احتمالی به هیچ وجه قابل تصور نیست، همچنانکه ابعاد مخرب وویرانگر تحریمهای کنونی وگسترۀ عوارض آن بر پیکر کشور قابل ارائه در قالب اعداد وارقام منطقی ومعقول نیست وتنها پس از گذشت چند ماه از آغاز این تحریمها زبان مدیریت اجرایی کشور که اتفاقا منصوب رهبری هم هست به اعتراض وناله از تحریمها گشوده شده است!

به نظر می رسد  بخشی ازمبنای محاسباتی آقای خامنه ای براین است که برای جهان خارج به علت بحرانهایی که با آنها روبروست، ورود به جنگی گسترده بسیار دشوار است. این مسأله در کنار نیاز به ایران برای حل وفصل بحران سوریه رهبری نظام را به این جمع بندی رسانده است که غرب درمقطع کنونی چاره ای جز تعامل با رژیم مطلقه تهران ندارد. 

از سوی دیگر رهبر ایران مایل هم نیست که بحران کنونی به طور کامل حل وفصل شود واز مسأله مذاکره هم تنها بعنوان حربه ای برای اتلاف وقت وبازی دروقت اضافه بهره می برد، بلکه دروضعیت کنونی داخلی، وی از تشدید تحریمها نیز استقبال می کند. سرکوب های گسترده وحفقان موجود درکنار وضعیت اسف بار معیشتی تنها درصورت تدوام بحران خارجی قابل توجیه وتفسیر توسط رسانه های نظام هستند. درچنین شرایطی چشم انداز روشنی برای تعیین تکلیف بحران هسته ای ایران قابل تصور نیست.