ادامه واکنشهای رسانه های ونهادهای نزدیک به بیت رهبری وبخش تندرو سپاه حاکی از این واقعیت شادمان کننده است که آرایش وچینش نیروهای رقیب درداخل مجموعه نظام بگونه ای رقم خورده است که دوکابوس وحشتناک را پیش روی تمامیت خواهان داخل مجموعه نظام قرار داده است که شیرین ترین شان هم برای وی تلخ اند. از یک سو هاشمی رفسنجانی هر روز اجماع طیف های بیشتری از درون وبیرون حاکمیت را به دور خود جذب می کند واز این روز وی را به خطری بالفعل دربرابر اقتدار افسار گسیخته اقتدار گرایان حاکم بدل ساخته است. این اجماع حول هاشمی حتی درصورت رأی سازی برای او وشکست او در انتخابات پیش رو ( که احتمال آن البته به دلایلی که برخواهم شمرد اندک است) در فردای انتخابات برای رهبری بسیاری درد سر آفرین خواهد بود، بخصوص آنکه حضور هاشمی در رأس نهاد مجمع تشخیص ومجلس خبرگان می تواند درلحظه ای حساس از لحظات پیش روی نظام ناگهان معادلات بازی اقتدارگرایان برای انتصاب جانشین رهبری ویا به جنگ کشاندن پرونده هسته ای را کاملا برهم بزند.

 

حضور هاشمی درانتخابات پیش رو ومهمتر از هم دو بیانیه اخیرش بیش از بیش به شکاف در صفوف اصولگرایان خواهد انجامید وبیگمان شخصیت هاشمی منبع اجماع بسیاری از اصولگرایان معتدل حول وی خواهد شد. تأکید بر شعار حکومت وحدت ملی را باید یکی از پیامهای هاشمی به بخشهای به حاشیه رانده شده اصولگرایان دانست که تلخکامی حذف توسط رئیس جمهور منصوب به رهبر را هنوز از یاد نبرده اند وخاطره روزهای تقسیم مسالمت آمیز قدرت با هاشمی را نیز بخوبی بخاطر دارند. 

 

بویژه در میان راست سنتی جریانهایی که بخواهند از این منظر با هاشمی همراهی کنند، کم نیستند وقدرت اثرگذاری وپایگاه اجتماعی شان هم قابل چشم پوشی نیست. حتی در زمینه اقتصادی هم سیاست های بازار نسبتاً آزاد اینان به سیاستهای لیبرالیستی وتوسعه ای هاشمی نزدیک تر است تا به سیاستهای تصدی گرانه دولت پوپولیستی احمدی نژاد. از این منظر اجماع اصولگرایان برعلیه هاشمی همانند آنچه درسال 84 دربارۀ میرحسین موسوی اتفاق افتاد تقریبا ناممکن بنظر می رسد. واکنش های اصولگرایان به مسأله حضور هاشمی درانتخابات پیش رو نیز مؤید این واقعیت است، آنچه سبب شده است توپخانه عمده اصولگرایان برعلیه هاشمی عمدتا از ناحیه سپاه وجبهه پایداری مشغول آتش باری شود وطیف های معتدل تر اصولگرایان تا کنون از اظهار نظر برعلیه هاشمی خودداری کرده اند، بلکه درپاره ای از موارد هم رضایت وخرسندی خود از حضور هاشمی درصحنه را ابراز نموده اند.

 

کابوس دیگر تمامیت خواهان درانتخابات ریاست جمهوری 92، حضور اسفندیار رحیم مشایی است که طی روزهای گذشته خواب آنان را بشدت آشفته نموده است. تکرار گفتمان افشاگری وآنچه توسط احمدی نژاد درسال 84 کلید خورد، می تواند باردیگر حتی درصورت رد صلاحیت شدن مشایی بکار گرفته شود وهمانند جریان برادران لاریجانی آنچنان حیثیت سیاسی کاندیداهای اصولگرایان منتقد را مخدوش کند که میدان را به حریف واگذار نمایند. 

 

از سوی دیگر احمدی نژاد بخوبی می داند که درصورت عدم امکان تدوام دولتش یا باید دولتش را به دولت منصوب رهبری تحویل دهد وهر لحظه انتظار محاکمه اطرافیان حلقه اول خود را بکشد ویا باید زیست درسایه حکومت ملی هاشمی رفسنجانی را به جان بخرد که قطعا ودست کم درمیان مدت نگاهی حذفی به حلقه احمدی نژاد نخواهد داشت واز رهگذر تنش های احتمالی مداوم میان بیت ودولت آینده هاشمی حاشیه امنی برای او وجود خواهد داشت.

 

از این منظر اگر احمدی نژاد بخواهد به روشی غیر متهورانه درفضای سیاسی ایران کنونی ادامه حیات دهد، تحقق این خواسته مستلزم آنستکه برخلاف انتخابات 84 تا سرحد امکان درمسأله تضمین سلامت شمارش آراء وحتی کمک دربر کرسی نشستن هاشمی درصورت قلع وقمع مشایی، بکوشد. این مسأله درنهایت به توافقی نانوشته میان هاشمی واحمدی نژاد منجر خواهد شد که امکان تقلب در انتخابات آتی را دست کم درمرحله شمارش آراء تا سرحد امکان کاهش می دهد واز این منظر می توان امیدوار بود که دست بیت رهبری برای دخالت دریکی از حساس ترین مراحل انتخابات یعنی شمارش به حداقل ممکن کاهش یابد. 

 

محدود شدن این گزینه درکنار احتمال هرچند اندک به قدرت رسیدن مشایی واحتمال قوی رأی آوری مشایی کابوسهایی است که تصمیم گیری برای تمامیت خواهان را تا اندازۀ بسیار زیاد دشوار ساخته است وروزهای نه چندان دور آینده نمایانگر چاره ای است که اینان برای خروج از این بحران خطرناک اندیشیده اند.