به گزارش داراب‌ آنلاین در بازدید جمعی از مسئولین شهرستان و دانشگاه علوم پزشکی شیراز از روستای محروم چاه‌گونی دختر بچه‌ای با حضور در جمع بازدیدکنندگان نامه زیر را خطاب به مسئولین شهرستان استان و کشور قرائت کرد. که متن نامه به این شرح است:

به نام خدا

ما روستای خود را دوست داریم،

ما در روستای محروم زندگی می‌کنیم، یعنی چیزهایی که همه جا دارند، ما نداریم.

خانه‌های ما از سنگ و گل ساخته شده که در آنها به سختی زندگی می‌کنیم.

اگر زلزله بیاید خانه‌های ما محکم نیست.

در این جا اگر کسی مریض شود نمی‌دانیم چه کار کنیم، چون راه روستای‌مان خیلی خراب است و نمی‌توانیم او را به شهر برسانیم تا دکتر او را مداوا کند.

روستای ما روحانی ندارد و مسجد روستا هم خیلی خراب است.

ما در اینجا با بچه‌ها به سختی درس می‌خوانیم چون کلاس‌های ما خراب است و ما بچه‌ها فکر می‌کنیم کسی به فکر ما نیست یا ما را دوست ندارد.

بعضی از پدر و مادرهای ما مریض هستند و پول ندارند که به شهر بروند تا خوب شوند.

ما بچه ها دوست داریم جایی برای ورزش داشته باشیم.

ما بچه‌ها دوست داریم که روستای ما جاده داشته باشد.

پدرم می‌گوید از سال 42 می‌خواهند جاده درست کنند نمی‌دانم چرا درست نمی‌شود!

چند سال قبل صادق علی‌نژاد که جوان بود توی همین جاده‌ی خراب از بین رفت و همه روستا خیلی ناراحت هستند.

معلم ما می‌گفت: امام خمینی فرموده تار موی ما را به کاخ نشینان عوض نمی‌کند؛

مادرم می‌گفت: خدا کند این مهمانان که آمده‌اند بتوانند برای ما کاری کنند!

 

 

این نامه درحقیقت وجیزه ای است از تاریخ سی وچند ساله محرومیت، ستم وویرانی در سرزمین ما درسایه سنگین استبداد دینی مطلقه.

آنچه در متن این نامه درباره محرومیت این روستا توسط این کودک روستایی بازگویی شده است، تکرار تلخ داستانی است که لحظه لحظه در گوشه وکنار ایران درجریان است وایرانیان کم وبیش وهرکدام به فراخور موقعیت وجایگاه خود طعم تلخ تر از حنظلش را چشیده اند.

اما سخت تر وسنگین تر از این محرومیت سکوت سنگینی است که به بهانه های گوناگون وتحت عناوین مختلف بر برخی از نخبگان سیاسی، اجتماعی وحتی مذهبی سایه افکنده است.

فعالان سیاسی واجتماعی را شاید بتوان بواسطه پاره ای از مصلحتهای دنیوی وبرخی ترجیحات مادی واین جهانی معذورشان داشت، اما پرسش اینجاست که نخبگان مذهبی وباورمندان به روز جزا وپاداش تحت کدامین عنوان سکوت خود را تعبیر وتوجیه می کنند؟! درفردای قیامت پاسخ ما خداباوران وباورمندان به فردای قیامت به این همه ظلم وستم آنهم درپوشش دین ومذهب چه خواهد بود؟!

مگر نه اینکه نهی از منکر درشمار ضرویات دین است وچه منکری بالاتر از ستم به خلق خدا درپوشش نمایندگی خداوند بر روی زمین؟!

سکوت برخی از نخبگان مذهبی جامعه بر منکرهای ریز ودرشت حاکمیت کنونی رژیم مطلقه ایران از آغاز تا کنون، امروزه زمینه دین گریزی ها وبعضا دین ستیزی های بخشی از نسل امروز ایران را فراهم آورده است! نسلی که از یک سو شاهد ستم های فزاینده به خود وتعدی به تمامی حقوق اساسی واولیه انسانی خود از سوی رژیم مطلقه است واز سوی دیگر سکوت سنگین هم کیشان وهم صنفان حاکمیت فعلی را بر کردارهای زشت این حاکمیت نظاره می کند.

از سکوت بر اعدام های غیر مشروع مدرسه رفاه گرفته تا ترک واجب نهی از منکر در برابر ادامه جنگ تحمیلی پس از فتح خرمشهر تا خاموشی پرسش برانگیز بر اختلاس سه هزار میلیاردی تومانی دولت احمدی نژاد، همه وهمه پرسش هایی است که نه تنها چهره بسیاری از مدعیان امروزین عدالت طلبی از میان مذهبیون را در پیشگاه دادگاه تاریخ ونسلهای آینده شرمسار خواهد کرد، بلکه بیگمان درفردای قیامت هم هیچ عذر وبهانه ای نمی تواند بر سر ضمیر این عذرتراشان امروز حجاب اندازد.