احمد پورنجاتی با بیان این‌که حسن روحانی هیچ پایگاه اجتماعی ندارد، گفته است رییس جمهوری یازدهم دچار خطای محاسبه شده است.

احمد پورنجاتی، در صفحه فیس‌بوک خود نوشت که روسای جمهوری در ایران از بنی‌صدر تا محمود احمدی‌نژاد هریک دارای پای‌گاهی اجتماعی ولو اندک بوده‌اند، اما حسن روحانی این پای‌گاه را نداشته است.

وی با بیان این‌که همین موضوع ویژگی برجسته‌ی انتخابات ریاست جمهوری یازدهم بود نوشت که «درست است که روحانی با تابلوی اعتدال و نوعی دولت فراجناحی به میدان رقابت‌ها آمد، اما بی‌هیچ تردیدی او به عنوان شخص خودش از هیچ پای‌گاه اجتماعی و بدنه‌ی سیاسی اختصاصی برخوردار نبود. حتی در جامعه‌ی روحانیت مبارز تهران که در زمره‌ی اعضای شورای مرکزی‌اش بود!»

پورنجاتی پای‌گاه اجتماعی روحانی و علت رای‌آوری او را طرف‌داران خاتمی و هاشمی خوانده و چنین نوشته است: «گرانیگاه اصلی پایگاه اجتماعی حسن روحانی را دو جریان مهم اصلاح‌طلبان وفادار به خاتمی و عمل‌گرایان وفادار به هاشمی فراهم کردند. موج اجتماعی و سازمان رای او نیز از این گرانیگاه برخاست.»

وی از روحانی خواسته است که به این «پرسش مهم» پاسخ گوید که پای‌گاه اجتماعی و بدنه‌ی سیاسی پشتیبان وی کجاست؟ «آیا چیزی خلق کرده است که کسی از آن خبر ندارد؟»

آقای پورنجاتی در پایان هم به روحانی هشدار داده و از وی خواسته تا دیر نشده و «ویروس تردید و نومیدی و بی‌انگیزگی در عرصه‌ی عمومی جامعه» نفوذ پیدا نکرده، «برای پایش و گسترش و بازآفرینی همان پای‌گاه و بدنه‌ی اجتماعی پشتیبان، افق‌هایی امیدبخش و تحکیم کننده ترسیم» کند.

متن کامل یادداشت احمد پورنجاتی، نماینده مجلس ششم و از چهره‌های امنیتی اصلاح‌طلب به این شرح است:

«با همه‌‌ی بی‌بنیه‌گی و شلم شوربایی فعالیت حزبی در عرصه‌ی کنش سیاسی جامعه ایران و با وجود کژتابی‌های آشکار و پنهان برخی از بخش‌های حاکمیت در برابر رواج و رونق فعالیت حزبی و حتی هر فعالیت سازمان یافته‌ی مدنی، خواه صنفی یا اجتماعی، اما واقعیت غیر قابل انکار این است که هریک از کسانی که در این یازده دوره رییس جمهور شده‌اند، از پشتیبانی نوعی پایگاه اجتماعی و بدنه‌ی تشکیلاتی و سیاسی برخوردار بوده اند.

البته در این مجال، نه نیازی به بازگویی نام و نشان و وضعیت پایگاه اجتماعی و سازمان سیاسی پشتیبان تک تک آنان است که از بنی‌صدر تا احمدی‌نژاد را برای تسخیر کرسی ریاست یاری کردند و نه واکاوی شگردهای ویژه‌ای که محمود احمدی‌نژاد برای عبور «خر مراد» از پل «پایگاه اجتماعی و سازمان سیاسی اصول‌گرایان» و سپس تخریب آن پل و خلق نوعی پایگاه اجتماعی «توده‌ای- تکنوکرات» اختصاصی به کار گرفت!

اما یک ویژگی مهم در انتخابات دوره‌ی یازدهم که آن را از دوره‌های پیش ممتاز می‌کند شکل‌گیری نوعی پایگاه اجتماعی و سازمان سیاسی موسمی برای پشتیبانی حسن روحانی به گونه‌ای محاسبه‌گرانه و آینده نگرانه بود.

درست است که او با تابلوی «اعتدال» و نوعی دولت فراجناحی به میدان رقابت‌ها آمد، اما بی‌هیچ تردیدی او به عنوان شخص خودش از هیچ پایگاه اجتماعی و بدنه‌ی سیاسی اختصاصی برخوردار نبود. حتی در جامعه‌ی روحانیت مبارز تهران که در زمره‌ی اعضای شورای مرکزی‌اش بود!

گرانیگاه اصلی پایگاه اجتماعی حسن روحانی را دو جریان مهم «اصلاح‌طلبان وفادار به خاتمی» و «عمل‌گرایان وفادار به هاشمی» فراهم کردند.موج اجتماعی و سازمان رای او نیز از این گرانیگاه برخاست.

مهم نیست که پس از انتخابات و پیروزی حسن روحانی چه تغییر تاکتیکی در روی‌کرد بخش‌های واقع‌نگر جریان اصولگرا به سوی هم‌گرایی با رییس جمهوری رخ داده است. حتی مهم نیست که برای نمایش وفاداری حسن روحانی به شعار اعتدال و دولت فراجناحی در بسیاری موارد، چه در ترکیب کابینه و دیگر کارگزاران دولت و چه در سیاست‌ها و برنامه‌ها و اولویت‌های دولت کفه‌ی کارنامه‌ی حسن روحانی در همین چند ماه به کدام سو متمایل‌تر است.

آن‌چه به باور من بسیار اهمیت دارد پاسخ به این پرسش است که:

آیا نوزاد دوره‌ی یازدهم ریاست جمهوری، صرفا در حد و اندازه‌ی یک «زهدان اجاره‌ای» خودرا وام‌دار آن گرانیگاه و پایگاه اجتماعی و بدنه‌ی سیاسی پیش گفته که در انتخابات پشتیبان وی بود، می‌داند و بس!

اگر چنین است به ناچار باید به پرسش مهم‌تری پاسخ دهد که: «از این پس پایگاه اجتماعی و بدنه‌ی سیاسی پشتیبان وی کجاست؟ «آیا چیزی خلق کرده است که کسی از آن خبر ندارد؟»

به هرحال کمپانی مشترک «محمود احمدی‌نژاد - اسفندیار رحیم‌مشایی»، به هر فوت کاسه‌گری که بود، می‌کوشیدند یک بستر یا پایگاه سنتتیک و تلفیقی «توده‌ای- تکنوکرات» درست کنند. هنوز هم کلنی‌هایی از آن پایگاه دورگه در برخی بخش‌های حاکمیت، همچون مجلس فعالند.

برداشت من این است که آقای رییس جمهور دچار نوعی اشتباه محاسبه است اگر به دو پرسش یادشده بی‌اعتنا باشد و یا برای آنها پاسخ سنجیده‌ای نداشته باشد.

اشتباه بزرگتر این است که چشم‌انداز پایگاه اجتماعی خود را بر بومرنگ «قهرمانی در عرصه‌ی حل و فصل چالش هسته‌ای» خط خطی کند.

سربسته می‌گویم که فیصله بخشی به قضیه‌ی پر هزینه‌ی هسته‌ای و تنش زدایی در عرصه‌ی روابط بین‌المللی با همه‌ی ارزش و اهمیت و تاثیر سودمندی که در آرامش و رونق نسبی اداره کشور دارد، کمترین ظرفیتی را برای «عرضه اندام قهرمانی» از آن دست که در ملی شدن صنعت نفت و باز پس گیری آذربایجان شاهد بودیم ، ندارد!

به باور من، تا دیر نشده و پیش از نشت و نفوذ ویروس تردید و نومیدی و بی‌انگیزگی در عرصه‌ی عمومی جامعه، می‌بایست برای پایش و گسترش و بازآفرینی همان پایگاه و بدنه‌ی اجتماعی پشتیبان، افق‌هایی امیدبخش و تحکیم کننده ترسیم کرد. باید به گونه‌ای ملموس برای تحقق مطالبات گوناگون این گرانیگاه سیاسی از خودش یاری گرفت.

این رویکردی‌ست که متاسفانه از سوی حسن روحانی و حلقه‌ی یاران وی کمتر مورد توجه قرار گرفته است.»