علی خامنه ای که از همان آغاز فاقد حداقل های لازم حتی برای امامت جماعت یک مسجد در منطقه ای دورافتاده بود، ناگهان با خاطره ای بی مدرک وسند از هاشمی رفسنجانی خود را در مقام رهبری (!!) کشور یافت. اما قانون دست وپای مافیای قدرت را بسته بود ونص صریح قانون آن بود که رهبر باید حائز مقام مرجعیت باشد. در اینجا بود که دستها بکار افتاد؛ گروهی دست به تغییر قانون اساسی یازیدند وطرح بازنگری در قانون اساسی را سامان دادند تا بواسطه آن شرط مرجعیت حذف شود ومأموران اطلاعات بهمراه طلاب بسیجی روانه قم شدند تا از مراجع قم به زور کلت وسرنیزه حکم مرجعیت وآیت اللهی برای حجت الاسلام خامنه ای بستانند!

درست در همین نقطه بود که بسیاری از شرکای دیروز رژیم جعلی مطلقه وحتی کسانیکه از مقرب آیت الله خمینی بشمار می آمدند سکوت را جایز ندانسته ولب به اعتراض گشودند.

از جمله سرشناس ترین اینان موسوی اردبیلی، روحانی نامداری بود که در زمان آیت الله خمینی وبه حکم او در تاریخ 24 فروردین 1359 خطیب نماز جمعه تهران شده بود. او در نمازجمعه مورخ سوم دیماه 1372 وپس از رهبری علی خامنه ای، خطبه ای را ایراد نمود که بهایش ضرب وشتم وی توسط بسیجیان بلافاصله پس از اتمام نماز انجامید والبته به همین جا هم ختم نشد ودر نهایت به مسمومیت وی، فلج شدن او ودرنهایت خانه نشینی اش منجر شد.

آﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻮﺳﻮﯼ ﺍﺭﺩﺑﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺧﻄﺒﻪﯼ ﻧﻤﺎﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﻪ حکم ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺧﻤﯿﻨﯽ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ۲۴ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ ۱۳۵۹ ﺍﯾﺮﺍﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﭘﺲ ﺍﺯﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ ﺯﻋﯿﻢ ﺣﻮﺯﻩﯼ ﻗﻢ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻪ ﺳﯿﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺿﺎ ﻣﻮﺳﻮﯼ ﮔﻠﭙﺎﯾﮕﺎﻧﯽ (۱۸ ﺁﺫﺭ ۱۳۷۲) ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ۳ ﺩﯼ ۱۳۷۲ ﺧﻄﺒﻪﯼ ﻣﻬﻤﯽ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ " ﺷﯿﻮﻩﯼ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﺮﺟﻌﯿﺖ ﺩﺭ ﺷﯿﻌﻪ " ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺟﻤﻌﻪﯼ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺍﯾﺮﺍﺩ ﮐﺮﺩ. ﺍﯾﻦ ﻧﻮﺩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻣﯿﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺧﻄﺒﻪﯼ ﻧﻤﺎﺯ ﺟﻤﻌﻪﻱ ﻭﯼ ﺑﻮﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺟﻤﻌﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ.

ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻮﺳﻮﯼ ﺍﺭﺩﺑﯿﻠﯽ ﺩﺭ ﺧﻄﺒﻪﯼ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻩﯼ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﺮﺍﺟﻊ ﻧﺠﻒ ﻭ ﻗﻢ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺁﻗﺎ ﺿﯿﺎﺀ ﻋﺮﺍﻗﯽ ﻭ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺣﺎﺋﺮﯼ ﯾﺰﺩﯼ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﺪﻭ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺣﻮﺯﻩ ﻗﻢ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۲۲ ﺷﺎﻫﺪ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ: »ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺣﻠﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻣﺮﺟﻌﯿﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﻋﻠﻤﯿﻪ ﻧﺠﻒ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺧﻮﯾﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﻋﻠﻤﯿﻪﯼ ﻗﻢ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﮔﻠﭙﺎﯾﮕﺎﻧﯽ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪ. ﺣﻀﺮﺕ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺧﻮﯾﯽ ﻧﯿﺰ ﺣﺪﻭﺩ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﻭ ﻧﯿﻢ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺭ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻟﻬﯽ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺮﺟﻌﯿﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﺣﺪﻭﺩ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﮔﻠﭙﺎﯾﮕﺎﻧﯽ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺷﺪ . ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺭ

ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻓﺘﻨﺪ. ﺭﺣﻤﺖ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺑﺎﺩ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﮔﻠﭙﺎﯾﮕﺎﻧﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩﯼ ﻣﺮﺟﻌﯿﺖ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﺟﻌﯿﺖ ﺑﺮﮔﺰﯾﻨﯿﻢ؟

ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻓﻮﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺳﯿﺪ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺍﺻﻔﻬﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻋﺮﺽ ﮐﺮﺩﻧﺪ : ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺟﻊ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﮐﻨﯿﻢ . ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻪﯼ ﺷﺮﯾﻔﻪ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ: ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻋﻠﻢ ﺣﯿﺚ ﯾﺠﻌﻞ ﺭﺳﺎﻟﺘﻪ

] ﺍﻧﻌﺎﻡ ۱۲۴ [. ﺭﻭﺵ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﺮﺟﻌﯿﺖ ﺷﯿﻌﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻩﯼ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﮐﺎﺷﻒ ﺍﻟﻐﻄﺎﺀ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. «

ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺿﻤﻦ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﯼ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻫﺮ ﺍﻣﺎﻣﯽ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ: » ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺮﺟﻌﯿﺖ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﺮ ﻣﺮﺟﻊ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﻓﺮﺩ ﻭ ﻣﻨﺒﻊ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﺮﺟﻊ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻣﺮﺟﻊ ، ﻣﺮﺟﻊ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﺎﯾﺪ.

ﺣﻀﺮﺕ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﮔﻠﭙﺎﯾﮕﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺮﺟﻊ ﺷﯿﻌﯿﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﮑﺮﺩ. ﺣﻀﺮﺕ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﻌﻈﻤﯽ ﺧﻮﯾﯽ ﻧﯿﺰ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﮑﺮﺩﻧﺪ .ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻗﺪﺱ ﺳﺮ ﻩ ﻧﯿﺰ ﻭﺻﯿﺖ ﻧﺎﻣﻪﯼ ﻣﻔﺼﻠﯽ ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﺕ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ، ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩﯼ ﻣﺮﺟﻌﯿﺖ ﻧﻨﻮﺷﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﻧﮑﺮﺩ. ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺍﺟﻊ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﺮﺟﻊ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺯﺍ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﯽ  ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﺧﺎﺹ  ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩ، ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﻣﺮﺟﻌﯿﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ   ﻭﺳﯿﻠﻪﯼ ﺍﻧﺘﺼﺎﺏ  ﻣﺸﺨﺺ ﺷﻮﺩ، ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ،                        ﺯﯾﺮﺍ ﺣﻀﺮﺕ  ﺍﻣﺎﻡ ﺧﻤﯿﻨﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ  ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﻭ ﺧﻂ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﯿﻢ، ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺮﺟﻊ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﮑﺮﺩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮﺩ. 

محسن کدیور درباره این خطبه می نویسد:

" آیت الله سید عبدالکریم موسوی اردبیلی در خطبه های آخرین نماز جمعه خود در دی ۱۳۷۳پس از درگذشت آیت الله گلپایگانی با ظرافت انتصاب  مرجعیت از سوی مرجع سابق را خلاف سنت حوزه های علمیه معرفی کرد. او گفت که آیت الله خمینی نیز در وصیت نامه اش فردی را برای بعد از خود تعیین نکرده است. کنایه‌ی ابلغ من التصریح ایشان ناظر به نقل قولهای شفاهی مربوط به اجتهاد مطلق و رهبری جناب آقای خامنه ای از جانب بنیانگذار جمهوری اسلامی تلقی شد."