علی صبا

ویژه رسام؛

معرفی حمید ابوطالبی به نمایندگی ایران در سازمان ملل متحد مسأله ای است که این روزها در صدر عماوین خبری ایران بدل شده وبرای چندمین روز متولی به تیتر یک روزنامه های داخلی وحتی خارج از کشور بدل شده است.
اما درمیان انبوه خبرها وتحلیل هایی که درباره کشمکش جاری میان ایران وآمریکا بر سر اعطا یا عدم اعطای ویزا به ابوطالبی مطرح شده است، پرسشی که تاکنون کمتر مورد توجه وبررسی قرار گرفته است، آنستکه چگونه حسن روحانی وتیم دیپلماتیک او به رهبری جواد ظریف، به فهرست بلند بالای موارد تنش آفرین در مسیر روابط ایران وآمریکا، مسأله دیگری را نیز افزوده اند؟ آنهم مسأله ای که عملاً به بالا رفتن سطح تنش میان ایران وآمریکا انجامیده است.
به نظر می رسد پاسخ به این پرسش را نه در حاشیه های پیدا وآشکار این مسأله بلکه در حواشی پنهان آن جستجو کرد. برخلاف آنچه در وهله نخست ممکن است به نظر برسد، مسأله انتخاب ابوطالبی هرچند به بحثهای گسترده در داخل وخارج از کشور دامن زده است، اما شکل گیری چنین فضایی ضرورتاً نمی تواند به زیان دولت روحانی وبرنامه او در سیاست خارجی بیانحامد، بویژه اگربدانیم که پیامد عملی این کشمکش ها عملاٌ تنها وتنها محدود به فضای رسانه ای بوده ودر عرصه عمل نگاه طیف محافظه کار افراطی در داخل کشور را از سوی مذاکرات اتمی وسازشهای دیپلماتیک پشت پرده به قضیه ای حاشیه ای والبته حیثیتی برای محافظه کاران سوق داده است واز حجم فشارهای وارده بر دولت در این زمینه کاسته است.
مجلسیان افراطی ونظامیان منتقد حسن روحانی با توجه به فضای پیش آمده اکنون به جای موشکافی پیرامون قضیه مذاکرات اتمی، نگاه خود را به اقتدار دولتیان در قضیه تعیین ابوطالبی معطوف ساخته اند. این وضعیت را به نوعی حتی می توان مطلوب علی خامنه ای دانست.
روند کنونی مذاکرات اتمی وآغاز رایزنی های پشت پرده یکسال پیش از انتخاب حسن روحانی، گویای این واقعیت است، علی خامنه ای مدتهاست تصمیم به نوشیدن جام زهر وواگذاری پرونده اتمی ودادن امتیاز گرفته است. به نظر میرسد در چهارچوب تحلیلی وی پرونده اتمی ظرفیت بحران سازی وتنش آفرینی خود را ازدست داده است وفشار بیشتر در این زمینه می تواند به نقطه بازگشت ناپذیر وجتی جنگی تمامی عیار منجر شود. براین اساس ایشان تصمیم قطعی به حل وفصل پرونده هسته ای وجستجو وگشودن پرونده ای تازه وبحرانی نو گرفته است.
 آنچه در این مسیر مانع جدی بشمار می رود، اصولگرایان تندرویی بوده وهستند که طی این سالها حیات سیاسی خود را در تدوام تنش هسته ای یافته اند. از سوی دیگر آشتی بی محابا وتمام عیار در مسأله هسته ای تنها می تواند بمعنای ریزشی وسیع وگسترده در این جبهه باشد. از سوی دیگر حجم جراحی لازم وامتیازات اعطایی در این مذاکرت به اندازه ای است که افکار عمومی داخلی بویژه از هواداران نظام باید به سوی مسائل حاشیه ای معطوف شود. این مسأله بخشی از پنهان کاری های ذاتی ومورد علاقه نظام ورهبری در امور حساس ومرتبط با منافع ملی است. بر اساس این تحلیل برای حفظ جایگاه رهبری وسلب مسئولیت از ایشان بایدبه نحوی افکار عمومی به سمت وسویی دیگر کشیده شود که در عین حفظ مسأله تنش با غرب که بخشی از هویت انقلابی نظام محسوب می شود، زمینه مذاکرات پنهانی وبه دور  از دغدغه وامتیاز دهی به غرب را فراهم آورد.
برپایه این تحلیل، انتخاب ابوطالبی به این سمت را باید کاملاٌ هماهنگ شده وبراساس برنامه ای مشخص برای انحراف افکار عمومی داخلی وخارجی وایجاد حاشیه امن برای مذاکره کنندگان هسته ای قلمداد نمود.

* مقالات ومصاحبه های مندرج در سایت لزوماً دیدگاه رسام نیستند.