مجید خیامی

ويژۀ رسام

پرسشی که امروزه در محافل سیاسی ومذهبی کشور ذهن بسیاری را به خود مشغول کرده است، این است که براستی اختلاف اساسی جمهوری اسلامی ایران با آیت الله شیرازی بر سر چیست؟
قبل از پاسخ دقیق به این پرسش، باید لحظه ای اتهامات وارده بر آیت الله شیرازی وبه تعبیر دقیق تر بهانه های تبلیغاتی نظام را با هم مرور کنیم. حقیقت امر این است که نگاهی دقیق به آنچه حکومت جمهوری اسلامی ورسانه های نظام دربارۀ آیت الله شیرازی بیان می کنند، عدم صداقت مدعیان در بیانات شان را به روشنی نشان می دهد.
بهانه اول؛ تفرقه میان شیعه وسنی وگفتمان تند شیرازی ها
حکومت گران گاه بهانه برخورد با آیت الله العظمی سید صادق شیرازی را تفرقه میان شیعه وسنی وگفتمان تند بیت شیرازی نسبت به اهل سنت  ومقدسات آنها دانسته اند. این درحالی است که نظریه پردازان، تئوریسین ها ونخبگان سیاسی ومذهبی نظام بارها وبارها نسبت به مقدسات سنیان توهین ها روا داشته اند.
آیت الله خمینی در نوشته جات متعدد وتألیفات خود مکرراً به اهل سنت ومقدسات شان اهانت روا داشته است. وی در کتاب "الطهاره" ودر باب "جواز غیبت ناصبی وکافر"، عایشه وطلحه وزبیر را که بر امیرمؤمنان صلوات الله وسلامه علیه به جنگ پرداختند، از سگ وخوک کثیف تر ونجس تر می داند[1].
پیش تر از آنهم وی در کتاب کشف الاسرار، عمر را به خاطر سرباز زدن از عمل به توصیه پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم ونیاوردن قلم ودوات برای پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم، مورد نقد شدید قرار داده ووی را کافر وزندیق می خواند[2].
در سالهای اخیرهم تنها بعنوان یک نمونه، آیت الله مصباح یزدی، از مقربان رهبر جمهوری اسلامی ایران، آقای خامنه ای، سوم بهمن ماه سال گذشته، عثمان، خلیفه سوم اهل تسنن را فردی «دنیا‌گرا»٬ «باند‌باز»٬ «قوم‌گرا» و اهل «تبعیض» معرفی کرد[3].
بعد از همین اظهارات هم بود که "جیش العدل" پنج مرزبان ایرانی را به گروگان گرفت ودر بیانیه ای انگیزۀ اصلی اظهارات خود را چنین بیان کرد:
" این عملیات (گروگان گرفتن 5 مرزبان) را به نام عملیات عثمان بن عفان رضی الله تعالی عنه نام گذاری می کنیم که چند روز پیش توسط آیت ... مصباح یزدی مورد توهین قرار گرفت.همچنین این عملیات در واکنش به اعدام 15 تن از فرزندان برونمند اهل سنت بلوچ می باشد که 16 بهمن92 درزندان چابهار توسط خون آشامان صفوی بی گناه به شهادت رسیدند.رژیم صفوی بداند که توهین و هتک حرمتها به ساحت امهات المومنین و صحابه کرام رضوان الله اجمعین و عقیده مسلمین بی پاسخ نخواهد ماند و کماکان این عملیاتها در راستای دفاع از عقیده پاک اسلامی ادامه خواهد داشت.همچنین هشدار می دهیم که در انتظار انتقامی سخت تر و به مراتب بالاتر باشید و به یاری الله انتقام تک تک فرزندان بی گناه اهل سنت را خواهیم گرفت و این جهاد و دفاع تا آزادی و فتح همچنان ادامه خواهد داشت."
بهانه دوم؛ یاسر الحبیب واظهارات او
بهانۀ دیگری که اسباب فشار بر بیت آیت الله شیرازی را فراهم آورده است، شخصیتی عرب زبان به نام یاسر الحبیب واظهارات جنجالی اوست. این وجیزه البته مجال ارزیابی صحت وسقم گفتار این روحانی شیعه ودرستی روش ومنش وی نیست. اما اینکه هواداران رهبری، از اظهارات جنجالی یاسر الحبیب دربارۀ مقدسات اهل تسنن وبرخی علمای شیعه، پوششی برای فشار بر شخص آیت الله شیرازی فراهم کرده اند، تردید نمی توان داشت.
این بهانه جویان گاه آیت الله العظمی سید صادق شیرازی را به دلیل عدم تبری از یاسر الحبیب واشتباهاتش نکوهیده اند، چرا که یاسرالحبیب مرتباً مدعی اطاعت وتقلید از آیت الله العظمی سید صادق شیرازی شده است. استنتاج این خرده گیران این بوده است که چون این روحانی جوان شیعه، مدعی تقلید از آیت الله العظمی سید صادق شیرازی است، پس تمامی اقوال وافعال او به امر ویا با رضایت مرجعیت آیت الله العظمی سید صادق شیرازی صورت می گیرد.
مطرح کنندۀ این پرسش بویژه اگر خود را عاقل ومنصف بداند، باید از خود سؤال کند که آیا محمود احمدی نژاد وتمامی آنچه از ویرانی وفلاکت به بار آورد، مورد تأیید رهبری، آقای خامنه ای، بود؟
گویا بهانه حویانِ امروز فراموش کرده اند، احمدی نژاد تا آخرین لحظه زمامداری اش خود را فرزند وخادم انقلاب و"مطیع رهبری" می دانست.
اگر واقعاً تمامی آنچه احمدی نژاد از بی قانونی، بی توجهی به نهادهای قانونی کشور ودر نهایت سرپیچی از قانون اساسی انجام داد، مورد تأیید رهبری دانسته شود، در اینصورت نیازی به ادامه بحث نیست وبهانه جویان نخست باید در پی بهانه جویی ومحکومیت مولا ومقتدای خویش باشندلإ نه محاسبۀ دیگران با اتهامی اثبات نشده!
نکتۀ دیگر اینکه آقایان سکوت آیت الله العظمی شیرازی را، بفرض ثبوت صحت این سکوت ادعایی، دلیلی بر تأیید اقوال وافعال یاسر الحبیب می دانند. اگر اینچنین باشد آیا سکوت آقای خامنه ای دربارۀ مفاسد بزرگ وکوچکی که کشور را فرا گرفته است، از فوتبال تا قاچاق کالا، دلیلی بر رضایت مندی ایشان از وضعیت فعلی کشور است؟
آیا نپرداختن ایشان به موضوع اختلاسهای میلیاردی ودستور ایشان به کش ندادن موضوع اختلاس سه هزار میلیارد دلاری دلیلی بر خشنودی ایشان از این عملکردهاست؟
آیا سکوت ایشان بر فساد فراگیر، رشوه، قاچاق، فحشا، فقر وکلیه فروشی وهزار ویک مصیبت دیگر که گریبان کشورمان را فرا گرفته است، نتیجۀ رضایت وتقریر مبارک معظم له بوده است؟
دستگاه تبلیغاتی نظام، از آیت الله العظمی شیرازی می خواهد تا برای اثبات بیطرفی خود، برائت خود از جریان یاسر الحبیب را اعلام کند.
اما ناظر عاقل ومنصف گزافه گی چنین درخواستی را بی درنگ در می یابد وبقول فلاسفه تصور این درخواست تصدیق بطلانش را موجب می شود.
تابحال کدامیک از سران نظام برائت خود را از عملکرد زشت بستگان ونزدیکانش بصورت علنی وآشکار بیان کرده اند؟
مگر نه اینکه شیخ علی تهرانی، شوهر خواهر مقام معظم رهبری آقای خامنه ای، سالها ودر اوج بحران جنگ تحمیلی هشت ساله از کشور عراق واز مقر حزب بعث مشغول نفرت پراکنی برعلیه سربازان ایرانی در جبهه های دفاع از ناموس وشرف ایرانیان بود؟ مگر نه اینکه ایشان از رادیو بغداد، زشت ترین القاب وتوصیفات را به بنیانگذار انقلاب، آیت الله خمینی، نسبت می داد؟
اما مگر آقای خامنه ای، حتی به اندازۀ یک سطر دربارۀ ایشان واظهارات ایشان موضع گرفت؟ چند تبری نامه از شیخ علی تهرانی توسط آقای خامنه ای نوشته شده است؟
پاسخ روشن است، صفر!
چرا؟
چون شرعاً، قانوناً وعرفاً هرکس تنها وتنها در برابر اقوال وافعال خود مسؤول وپاسخگوست.
حال چگونه است که عزیزان حکومت گر این اصل ساده ومسلم انسانی را درک ودریافت نمی کنند، احتمالاً خود پاسخی دقیق وروشن برای آن دارند.
انگیزۀ اصلی چیست؟
پس از پرداختن به برخی از این شبهه ها که در مقالات ونوشته های دیگر، بخشهای دیگری از آنها را مرور خواهیم کرد وپاسخ خواهیم داد، این پرسش مطرح می شود که بنابراین جوهر نهان این فشارها وتبلیغات وتهدید های حکومتیان در کجاست؟
پاسخ را در چند بخش می توان خلاصه نمود، که در این نوشتار به نخستین بخش آن خواهیم پرداخت:
آیت الله العظمی سیستانی، آیت الله العظمی وحید خراسانی و آیت الله العظمی شیرازی مثلث موسوم به "حفظ استقلال حوزه" در برابر سه گانۀ زر وزور وتزویر حکومت برای مصادره وتسلط بر کیان حوزه هستند.
  حقیقت قائم به فکتهای تاریخی گویای این حقیقت است که جمهوری اسلامی ایران از دیرباز واز بدو تأسیس سودای تسلط وچیره گی بر حوزۀ علمیۀ شیعه ویکدست ساختن آنرا داشته است.
برخورد خشن با مراجع تقلید منتقد نظام از آیت الله العظمی شریعتمداری گرفته تا سید حسن طباطبایی قمی وپس از آن منتظری همه وهمه برای نابودی کیان حوزه واستقلال وهویت مردمی وغیرحکومتی این نهاد قدرتمند تنومند شیعی بوده است. آنچه مرجع فقید آیت الله العظمی سید محمد شیرازی زیرکانه از آن بعنوان "ازهریزه" کردن حوزه تعبیر می نمود وتلاش حکومت ایران را تبدیل کردن حوزۀ علمیه مستقل شیعه به نهادی دولتی همچون الازهر می دانست.
حکومت ایران برخورد با رهبران دفاع از کیان مستقل حوزه یعنی آیات عظام سیستانی، وحید خراسانی وشیرازی را از آیت الله العظمی سید صادق شیرازی آغاز کرده است، چرا که هدف قرار دادن ایشان عملاً چند هدف را برای نظام تأمین خواهد کرد که در مقالات آینده بدانها اشاره خواهیم داشت.
مثلث استقلال تا کنون در برابر زیاده خواهی های حکومت برای تابع کردن بخش مهمی از حوزۀ سنتی شیعه مقاومت کرده وحتی توسل وتمسک به مفاهیمی از جمله برائت وشعائر را جدا از اهمیت موضوعی، طریقی به سمت حفظ این هویت مستقل ودفاع از آن دانسته است.
از این زاویه، این مراجع سه گانه در برابر پروژه های مختلف نظام ورهبری برای مصادرۀ فضای علمی وفقهی حوزه های علمیه وبهره برداری نظام از حوزه ها برای تبلیغ وترویج گفتمان ولایت مطلقۀ فقیه سرباز زده اند وبه نظر می رسد این مسأله بیش از هر زمان دیگر زنگهای خطر را برای نظام به صدا در آورده است.
نگاهی اینچنینی به جوهر چالش، این نکته را روشن می سازد که حکومت بواسطۀ دستگاه تبلیغاتی اش بهانه هایی از سنخ آنچه شرحش رفت را تنها وتنها پوششی برای نبرد در جبهۀ مصادرۀ حوزۀ علمیه مستقل شیعه قرار داده است تا از این رهگذر رهبران آن بویژه آیت الله العظمی سید صادق شیرای را در انزوا قرار دهد. از این زاویه ضربه زدن آیت الله العظمی شیرازی وحملات بر علیه ایشان را باید بخشی از پروژه فازبندی شده ومرحله بندی شده ودر حقیقت هجوم سامان مند به بقیه اضلاع این مثلث دانست.... ادامه دارد.

--------------------

پی نوشت ها:
[1] أيت الله خميني- كتاب الطهاره- ج 1 ص 329
[2] آیت الله خمینی- کشف الاسرار- ص 189
[3] http://www.bbc.co.uk/persian/iran/2014/01/140123_l45_mesbah_osman_critique