محمد بهادری

ویژۀ رسام؛
تروریسم بدون شک یکی از مسائل و مشکلات مهم جامعه جهانی است. دنیای کنونی، تروریسم را همچون آفتی همسنگ با اعتیاد به مواد مخدر و تجاوز به حقوق مسلم انسان‌ها و ملت‌ها و افروختن آتش جنگ شناخته است. تروریسم که در فارسی از آن به عنوان دهشت افکنی یا هراس‌افکنی نام برده شده است، به هرگونه عملکرد یا تهدیدی برای ترساندن و یا آسیب رساندن به شهروندان، حکومت و یا گروه ها و شخصیت‌های سیاسی گفته می‌شود. تروریست‌ها معمولاً برای تبلیغ ایدئولوژی خود و یا برای مقابله به مثل کردن با کشور دشمن خود دست به کشتار و ترور مردم سیاسی و غیرسیاسی می‌زنند تا با ایجاد ترس و وحشت در جامعه به خواسته‌های خود برسند. مفهوم واژه ترور یک منبع مهم ابهام‌زایی در مورد ماهیت ترور است. واژه ترور، گاه برای مشروعیت بخشیدن به اقدامات تروریست‌ها استفاده می‌شود. آشکارترین تمایز ترور و تروریسم این است که هدف یک قتل سیاسی، یک شخصیت مهم است و از اسلحه برای از میان بردن او استفاده می‌شود، اما هدف یک اقدام تروریستی جمعی است.
واژه تروریسم دولتی نیز واژه ای جنجال‌برانگیز است. تروریسم دولتی اصطلاحی است که برای دخالت دولت یا دولت‌هایی در امور داخلی یا خارجی دولتی دیگر که به وسیله اجرا یا مشارکت در عملیات تروریستی یا حمایت از عملیات نظامی برای زوال، تضعیف و براندازی دولت مذکور یا کل دستگاه حاکم بر آن کشور انجام می‌شود. تفاوت عمده تروریسم دولتی و تروریسم غیردولتی در مجری آن است. بدین معنی که طراح اعمال تروریستی غیردولتی افراد، گروه‌ها و احزاب هستند و مجری و طراح تروریسم دولتی یک یا چند دولت خاص هستند.
در این میان جمهوری اسلامی همواره به عنوان یکی از بزرگترین حامیان تروریسم در جهان مطرح بوده است و متهم است که از فعالیت‌های تروریستی در نقاط مختلف جهان حمایت کرده است. تروریسم دولتی ایران خطرناک‌ترین نوع تروریسم است چرا که دولت با در اختیار داشتن کلیه آموزه‌های قدرت می‌تواند با ایجاد مصونیت و نیز تحریف حقایق بزرگترین ارعاب و وحشت را بر ملت‌ها وارد سازد. برخی کارشناسان تروریسم دولتی ایران را مصداق کامل جنایات جنگی دانسته‌اند. از زمان اعلام رژیم جمهوری اسلامی در سال 1357، دولت ایران به تامین بودجه، تجهیزات، سلاح، آموزش و دادن پناه به تروریست‌ها متهم شده و فعال‌ترین دولت حامی تروریسم در جهان در جهت منافع بیشتر متکی به تروریسم است. جمهوری اسلامی به عنوان اصلی‌ترین نماد تروریسم دولتی با داشتن کارنامه سیاهی از خود همواره سعی داشته است با فریب افکار عمومی و مظلوم نمایی رد پای خود را در ترورهای داخلی و بین‌المللی پنهان و آن را به دیگران نسبت دهد.
ایران در درون جغرافیای سرزمینی خود بدترین انواع ترور و وحشت و خشونت را به اجرا گذاشته و می‌گذارد. صحبت از ترور حکومتی ایران بر علیه افراد ساکن در جغرافیای ایران آنقدر مخوف و وحشتناک است که بازبینی و بازرسی آن یک عزم جهانی می‌خواهد. تروریسم دولتی ایران بر ضد افراد ساکن در پهنه آن به صورت قانونی و فراقانونی صورت می‌گیرد. آنها با در اختیار داشتن کلیه ادوات امنیتی و قضایی افراد و گروه‌های مختلف را به صورت به اصطلاح قانونی و از طریق دادگاه‌های فرمایشی خود حذف می‌کنند و هر جا که قانون خود را در حذف مخالفان محدود می‌بینند به صورت فراقانونی و با استفاده از ترور همانند کشتار مخالفان سیاسی سال ٦٧ مخالفان خود را حذف می‌کنند. پس از آن که آیت الله خمینی بنیانگذار رژیم دیکتاتوری جمهوری اسلامی در سال 1357 به قدرت رسید به صراحت هر کسی را که مخالف برپایی جمهوری اسلامی بود، مرتد و شایسته مرگ می‌دید. رژیم جمهوری اسلامی برای حفظ سلطه خود مخالفان را از هر طبقه و گرایش فکری هدف تروریسم خود قرار داده و می‌دهد.
جمهوری اسلامی تروریسم خارج از سرزمین خود را هم بر علیه مخالفان سیاسی خود و هم بر علیه مواضع و منافع کشورهای دیگر به صورت کاملاً برنامه‌ریزی شده‌ای به انجام رسانیده و می‌رساند. همچنین با کمک‌های مادی و معنوی خود به تروریست‌های کشورهای دیگر عملاً سیطره وحشت و ترور خود را بر دیگر کشورها گسترش داده است. اولین قتل سیاسی برون مرزی موفق جمهوری اسلامی ترور شهریار شفیق، خواهرزاده شاه در سال 1358 در پاریس بود. ترور علی اکبر طباطبایی مؤسس و رئیس بنیاد آزادی ایران در سال ١٣٥٩ در آمریکا، ارتشبد علی اویسی در سال ١٣٦٣ در پاریس، دکتر عبدالرحمان قاسملو و عبدالله قادری در وین در سال ١٣٦٨، دکتر صادق شرفکندی و سه نفر از همراهان او در سال ١٩٩٢ در میکنوس برلین، دکتر کاظم رجوی نماینده سابق ایران در سازمان ملل در پاریس، دکتر سیروس الهی در پاریس در سال ١٣٦٩، دکتر شاپور بختیار در سال ١٣٧٠ در پاریس، حسن نقدی در سال ١٣٧١ در رم ایتالیا و فریدون فرخزاد در سال 1371 در بن آلمان از برجسته ترین ترورهای برون مرزی جمهوری اسلامی می باشد.
جمهوری اسلامی همچنین با در اختیار گرفتن تمام امکانات مادی و معنوی و با ایجاد نیروهای امنیتی خاص برای انجام عملیات تروریستی همانند سپاه پاسداران، لشکر قدس، حزب الله لبنان، گروه‌های شیعی جنوب عراق، حزب الله بحرین، حزب الله کویت، حزب الله حجاز، گروه الحوثی یمن و ده‌ها گروه تروریستی دیگر تروریسم دولتی خارجی خود را به شکل بسیار گسترده‌ای سازمان‌دهی می‌کند.

از جمله عملیات‌های تروریستی رژیم ایران بر ضدکشورهای دیگر می‌توان به انفجار مرکز یهودیان در سال ١٩٩٤ با ٨٥ نفر کشته در آرژانتین، ترور دیپلمات سعودی حسین القحطانی در سال ٢٠١١، صالح المالکی دیپلمات سعودی در سال ١٩٨٩ در بانکوک، تلاش برای ترور سفیر سعودی در سال ١٣٩٠ در آمریکا، شکست عملیات ترور چند دیپلمات اسراییلی در سال ١٣٩٠ در بانکوک، کشف مقادیر زیادی مواد منفجره از عضو حزب‌الله در بانکوک و اعتراف او به دست داشتن ایران، تلاش برای انفجار سفارت اسراییل در سال ١٩٩٤ در تایلند و شکست طرح ترور سفیر سعودی در سال ١٩٩٠ در سوئد اشاره کرد. استفاده از باندهای خطرناک و خلافکاران حرفه‌ای برای انجام امور تروریستی از دیرباز یکی از سیاست‌های جمهوری اسلامی بوده است که در سال های اخیر شدت گرفته است. می‌توان به موارد بالا به دخالت ایران و تروریسم منظم در عراق، سوریه، یمن، بحرین و لبنان اشاره نمود که منجر به کشتار مخوف مخالفان در آن کشورها شده است. البته باید این نکته را یادآور شد که تحقیق کامل درباره تروریسم دولتی جمهوری اسلامی به سال‌ها زمان احتیاج دارد.
طبق یکی از گزارش های سالیانه وزیر امور خارجه آمریکا، رژیم ایران به عنوان حامی عمده تروریسم و خاص‌ترین کشور در حمایت از تروریسم معرفی شده است. در گزارش یاد شده آمده است سپاه پاسداران و وزارت اطلاعات ایران مستقیم در طرح‌ریزی و پشتیبانی عملیات‌های تروریستی دست دارند و انواعی از گروه‌ها، به ویژه گروه‌های فلسطینی و حزب‌الله لبنان را به استفاده از تروریسم در پیگیری از اهدافشان تشویق می‌کنند. جمهوری اسلامی همواره از تروریسم به عنوان وسیله اصلی قدرت خود در پیشبرد اهداف منطقه‌ای و جهانی خود استفاده کرده است و همواره در تلاش بوده است که با این وسیله بر روند سیاست‌های جهانی و منطقه‌ای تأثیر مخرب بگذارد. معرفی جمهوری اسلامی به عنوان بزرگترین حامی تروریسم بهانه‌ای برای شناختی کوچک از این تروریسم مخوف است. تروریسمی که همیشه در این سال‌ها منتظر کوچکترین فرصت برای ابراز وجود بوده است. متأسفانه منافع اقتصادی برخی از کشورها همیشه مانع از آن شده است که گامی مهم در جهت مبارزه با این تروریسم مخوف از سوی جامعه جهانی برداشته شود. با وجود محکوم شدن ایران در دادگاه‌های مختلف و وجود شواهد و مدارک کافی ماشین ترور ایران همچنان به عملیات‌های مختلف خود ادامه می‌دهد. در این سال‌ها پلیس بین‌الملل برای تعداد زیادی از مقامات بلند پایه ایران حکم جلب و دستگیری صادر کرده است اما وجود منافع اقتصادی کشور‌ها با جمهوری اسلامی مانع دستگیری آنها شده است. در بعد کلان تر نیز می توان به اقدامات چند سال اخیر ایران در دخالت ها در سوریه وعراق و یمن اشاره کرد که باعث کشتار هزاران هزار انسان بی گناه شده و می شود.

* مقالات ومصاحبه های داخلی لزوماً دیدگاه رسام نیستند.