این روزهای شاهد ارائۀ آمارهای شگفت انگیز از گسترش ناامنی های اجتماعی درکشور هستیم. تجاوز دسته جمعی، قتل قوی ترین مرد ایران بطرز بسیار فجیع، دزدی های مسلحانه و... همه وهمه ترسیم کنندۀ فضای کلی اجتماعی کشور ما با گذشت سه دهه از انقلاب به اصطلاح اسلامی 57 هستند. نکته ای که درمیان تراکم این اخبار نباید مورد غقلت قرار گیرد، این است که این نابسامانی ها سابقه ای بسیار طولانی تراز امروز ودیروز دارند واساساً متعلق به گذشتۀ نزدیک جامعۀ ما نیستند. نگاهی به صفحات حوادث روزنامه های کشور از سالهای دور تاکنون حاکی از گسترش فزایندۀ بی اخلاقی های اجتماعی درجامعۀ ماست.
اما اینکه چرا امروز ودراین شرایط حساس انگشت براین نابسامانی ها گذارده می شود، واین به اصطلاح شفاف سازی همگانی صورت می گیرد، خود حکایت دیگری است که فرارسیدن فصل رقابت های درونی حاکمیت را می توان بخشی ازآن دانست.
علت اساسی دیگری که درپس پردۀ این شفاف سازی ها ناگهانی باید مورد توجه قرار گیرد، نیاز حاکمیت به مهندسی افکار عمومی ومغشوش نمودن ذهنیت مردم نسبت به مرحلۀ پس ازفروپاشی نظام است. این استراتژی پیش ازاین توسط رژیمهای دیگر منطقه مورد بهره برداری قرارگرفته است. دراین استراتژی نظام می کوشد تا با بازتاب گستردۀ بی اخلاقی ها وناهنجاریهایی که مولود عملکرد خود او هستند، مردم را نسبت به آیندۀ کشور درسایه هرج ومرج ناشی از سقوط احتمالی نظام درآینده بیمناک نموده، ودرنتیجه بی عملی اجتماعی را درمیان بخشهای دیگر جامعه دامن بزند.
کوتاه سخن آنکه این خشونت های اجتماعی اولاً متعلق به دیروز وامروز نیستند، وانگیزۀ اینکه امروز ودراین شرایط توسط حاکمیت وبا فرمان ازبالا، به سطح آورده می شوند، درحقیقت منحرف کردن ودرپی آن فلج کردن موج تغییرخواهی ملی است. ضمن آنکه اساساً این بیماری های مزمن اجتماعی ناشی از انکار طولانی مدت واقعیت های تلخ ناشی از عملکرد جمهوری غیراسلامی ومدیریت غلط جامعه درابعد گوناگون سیاسی، اجتماعی، فرهنگی واقتصادی است. درمان این چالشها نیز دراصلاح بنیادین سیاست گذاری دربخشها گوناگون برپایۀ توجه به نیازهای امروز جامعه وکنار نهادن تئورهای ناکارآمدی چون تئوری ولایت مطلقۀ فقیه درادارۀ کشور وجامعه است.