بابک داد
خوشحالي زودگذر و شوق كور، باز هم در دل مقامات جمهوري اسلامي و رسانه هاي زنجيره اي حكومتي قند آب كرده است؛ اين بار به قول رهبر بابصيرت نظام «بيداري اسلامي در اروپا!» از لندن شروع شده است.
رسانه هاي حكومتي ايران به رغم سانسور خبري جنايات بشار اسد در سوريه و كشتار مردم بيگناه آن، اين بار روي قلب اروپا زوم كرده اند تا شايد بتوانند رؤياي «بيداري اسلامي» مقام رهبري را در خيابانهاي لندن ببينند. اما براي ساكنان اروپا و انگليس، كه به تصاوير مستقيم از خيابانهاي انگليس و لندن دسترسي دارند، اين موج واقعيت ديگري دارد و هنوز كسي بر ايدئولوژيك بودن اين اعتراضات سخني و گزارش مستندي نگفته است. هرچند ريشه هاي اقتصادي و اجتماعي آن در حال بررسي است. اينك چند پرسش:
اول: آيا اعتراضات در انگليس همه گير و عمومي است؟ خبرها و تصاوير مستقيم و واقعي مي گويند خير. آشوبها همه گير نبوده و حتي در بسياري از نقاط شهرهاي انگليس، مردم به كمك پليس آمده اند و مسئوليت نگهباني از محلات و مغازه ها را برعهده گرفته اند. اين يعني ريشه اجتماعي اين آشوبها، فراگير نيست و ممكن است به نارضايتي بخشي از مردم در محلات بخصوصي محدود باشد.
دوم: آيا اين اعتراضات، نشانه بيداري اسلامي در قلب اروپاست؟ خير. هيچ نشانه اي وجود ندارد كه معترضان را مسلمان معرفي كند و يا خواسته آنها را در قالبهاي اسلامي قرار دهد. تنها كشور اسلامي كه سعي دارد اين شورش را به مسلمانان و اسلام منگنه كند، جمهوري اسلامي ايران است و با اين كار سياسي، فقط انگشت اتهام را به سوي مسلمانان بريتانيا نشانه رفته است. در حقيقت حكومت ايران بي ميل نيست كه با تحريك مسلمانان ساكن انگليس، از اين آشوبهاي پراكنده و غير ايدئولوژيك، يك جنگ مذهبي و صليبي در انگلستان به راه بياندازد و به رؤياي «بيداري اسلامي در اروپا» عينيت ببخشد. گام اول براي آغاز چنان جنگ مذهبي در بريتانيا، اسلامي جلوه دادن اعتراضات است. در حاليكه تصاوير و اخبار چيز ديگري مي گويند.
سوم: آيا مقامات جمهوري اسلامي، واقعا" خواهان بيداري اسلامي هستند؟ خير. در دوره يكساله اخير، جمهوري اسلامي بارها با معترضان مصري و تونسي و ليبيايي «زاويه» پيدا كرده. زيرا از بيداري و عدم وابستگي مبارزان آن كشورها به حكومت تهران به خشم آمده است. حكومت ايران از بيداري ملت خود بيش از هر چيز مي هراسد و آن را با بدترين روشها سركوب كرد. در واقع نفاق و دو رويي جمهوري اسلامي در برخورد متفاوت با قضيه انگليس و كشتار مسلمانان در سوريه، گواه بزرگي بر اين ادعاست كه منافع حاكمان ايران بر هر چيزي، حتي بر خون صدها مسلمان معترض سوري كه توسط بشار اسد كشته مي شوند، اولويت دارد.
چهارم: پس دليل علاقه ايران به رخدادهاي مناطق ديگر و آشوبهاي مقطعي در كشورهاي غربي و عربي چيست؟ چندماه قبل، حكومت ايران از اعتصابات عمومي فرانسه به شوق آمد. از بحران اقتصادي آمريكا به شوق آمد. حتي نتوانست خوشحالي خود را از سونامي و سيل در ژاپن مخفي كند. سپس از موج بيداري ملتهاي عرب ذوق زده شد و اكنون با غارت چندين مغازه در انگليس، سخن از بيداري اسلامي در قلب اروپا مي گويد. جمهوري اسلامي عادت كرده به جاي حل كردن مشكلات خود با مردمش، از مشكلات ديگران چنان سخن بگويد كه گويي ايران امروز، بهشت برين است و تمام دنيا در آتش و خون مي سوزند. اين شيوه ممكن است بتواند تا مدتي مردم را در بيخبري نگهدارد، اما نمي تواند براي هميشه سر مردم كلاه بگذارد.
باري! در دنياي امروز كه دوربينهاي مداربسته تمامي خيابانهاي لندن و بيرمنگام و ليورپول را نشان مي دهند و از غارت مشروب فروشي ها و عربده هاي مستانه برخي آشوبگران و سارقان اموال عمومي مي توان به راحتي فهميد كه اين بيداري اسلامي، از همان مدل بيداري اسلامي است كه امروز در جمهوري اسلامي رايج شده است. يعني هرج و مرج طلبي قمه كشان و چماق داران و غارتگران و متجاوزان. از اين زاويه كه بنگريم بله «بيداري اسلامي از مدل جمهوري اسلامي!» در برخي نقاط دنيا آغاز شده و به زودي لابد تجاوزهاي گروهي به زنان و ترور و انواع فساد در قلب اروپا رايج خواهد شد! هرچند هيچ كشوري نخواهد توانست به گرد پاي جمهوري اسلامي ايران در اين نوع از «بيداري اسلامي!» برسد كه در زندانهايش به پسران و دختران معترض، با استفاده از باتون و اراذل حقوق بگير تجاوز كنند. اين نوع از بيداري اسلامي محصول اختصاصي جمهوري اسلامي ايران است كه اخيرا" به سوريه هم صادر شده و شايد روزي هم به قلب اروپا هم برسد! چنانچه قلب اقتصادي جهان از گزند «بيداري طالباني» اسامه بن لادن در امان نماند. 
آدمها و حكومتها خود تعيين مي كنند نامشان چگونه در تاريخ ثبت شود؛ سران جمهوري اسلامي مدل طالباني آن را انتخاب كرده اند و از هر حركت غارتگرانه، متجاوزانه و هرج و مرج طلبانه اي با نام بيداري اسلامي حمايت كرده اند و چشم بر جناياتي كه بر ملت بيگناه سوريه مي رود، بسته اند. 

دیدگاههای وارده درمقالات ویادداشتها لزوماً دیدگاه رسام نیستند.