مجتبی واحدی

داستان حمایت های سید علی خامنه ای از رئیس جمهور دست ساز خود ،نه از دیده ها مخفی بوده و نه قابل فراموشی است. اما اصرار بر ادامه آن روش ، بیش از گذشته  وقاحت او را ثابت می کند. طی هشت سال ریاست جمهوری احمدی نژاد، علاوه بر دهها مفسده اقتصادی و سیاسی ،بسیاری از کارهای نمایشی انجام شد که از توزیع سیب زمینی تا طرح مسکن مهر را شامل می شد و بسیاری از آنها جز آتش زدن بر ثروت ملی کشور و تخریب اقتصادی ،نتیجه ای به دنبال نداشت. حرکات نمایشی و عموما دور  از اخلاق احمدی نژاد در مجامع بین المللی ،بخش دیگری از اقدامات هزینه ساز رئیس جمهور محبوب رهبر بود. اما تقریبا در همه آن هشت سال ،رهبر از “اقدامات بزرگ دولت” تمجید می کرد و “احیای ارزش های انقلاب “توسط احمدی نژاد را می ستود. حتی بعد از اتمام دوره دوم ریاست جمهوری احمدی نژاد ،حمایت های رهبر از او ادامه یافت. طی   سالهای هشتاد وچهار تا نود ودو، خامنه ای در برابر لجن پراکنی های او  علیه دولت های پیش از خود سکوت می  کرد اما به محض اوج گیری انتقادات نسبت به مفاسد بی نظیر احمدی نژاد ، رهبر  بی تاب شد و رعایت انصاف در انتقاد نسبت به دولت محبوب خود را درخواست کرد.
با گذشت سه سال از استقرار دولت جدید ،رهبر جمهوری اسلامی همچنان اصرار دارد که تفاوت رفتار  نسبت به دولت محبوب خویش با دولتی که به خاطر ساماندهی پرونده هسته ای و نجات رهبر از تحریم های  بانکی و نفتی بر سر کار آمد را به نمایش بگذارد. او که هشت سال از اقدامات نمایشی و هزینه ساز دولت احمدی نژاد با جدیت حمایت می کرد در پیام نوروزی خود ،همه رودربایستی ها را به کناری گذاشت و تمام فعالیت های دولت روحانی را نمایشی و فاقد هر گونه “عمل “دانست. وی در بخشی از این پیام اظهار داشت :
“گزارشی که برادران ما در دولت به من دادند، نشان میدهد که کارهای وسیعی کرده‌اند؛ منتها این کارها کارهای مقدماتی است؛ کارهائی است در زمینه‌ی بخشنامه‌ها و دستورها به دستگاههای مختلف؛ اینها کارهای مقدماتی است؛ اما آنچه که لازم است ادامه پیدا کند، عبارت است از اقدام کردن و عمل کردن “.
او نمی توانست صریح تر از این ، دولت را به انجام کارهای  نمایشی و عدم موفقیت در اجرای برنامه های مفید ،متهم کند. اینگونه سخن گفتن ،هم می تواند ناشی از وقاحت مثال زدنی رهبر باشد هم متاثر از “سفیه پنداری ملت “. او تا آن حد مخاطبان خود را نادان و فراموش کار می داند که سخنان چند ماه خویش در توجیه “نرمش قهرمانانه ” را نادیده گرفت و بار دیگر خطاب به قدرت های بزرگ گفت :”خوب تحریم بکنید “. انگار نه انگار که چند ماه قبل با صراحت اعتراف کرده است که “به خاطر  رفع تحریم ها ،برخی امتیازات را دادیم و بعضی عقب نشینی ها را پذیرفتیم”.
بر این باورم که سخنان اخیر خامنه ای  علاوه بر وقاحت او و نادان دانستن مردم ،دلیل دیگری نیز دارد. خامنه ای از نتایج انتخابات هفتم اسفند عصبانی است. او می داند که در ترکیب حکومت جمهوری اسلامی ، نه مجلس  شواری اسلامی نقش مهم و تاثیر گذار دارد نه مجلس خبرگان.  اما  عقده “اطاعت خواهی ” او و مخالفت مردم با خواسته رهبر برای رای دادن به یک لیست و رای ندادن به لیستی که او نام انگلیسی بر آن نهاده بود خامنه ای را به شدت عصبانی نموده و او را به انتقام جویی از ملت واداشته است. رهبر کینه جوی جمهوری اسلامی  در نخستین روز سال نو، نشان داد که خود را برای زدن ضربه اساسی به ملت و جلوگیری از هر نوع گشایش در معیشت مردم آماده ساخته است. اکنون باید دید روحانی که نشان داده تدارکاتچی نیست و خطر جدی علیه خود را حس کرده ،  برای پاسخگویی به زیاده خواهی رهبر از چه اهرم هایی  استفاده خواهد کرد . در این میان برای من یک نگرانی عمده وجود دارد. ممکن است رهبر ضمن دادن چراغ سبز به نسل جدید اصلاح طلبان حکومتی و پذیزش ریاست عارف بر مجلس ، در تضعیف روحانی از همکاری آنان بهره مند شود. این خطر را باید جدی گرفت.

* مقالات ومصاحبه های مندرج در سایت لزوماً دیدگاه رسام نیستند.