مجتبی واحدی

باز زمان‌برگزاری انتخابات فرا رسید و خبر سازان واقعی و متوهم در رسانه های واقعی و مجازی در حال جریان سازی هستند. البته فصل برگزاری انتخابات در همه کشورها ، زمان افزایش فعالیت های رسانه ای و گسترش حضور سیاستمداران در محافل و رسانه هاست. آنچه ایران را از سایر کشورها متمایز می سازد نگاه مردم و سیاستمداران به مقوله “انتخابات ” است. در کشورهایی که امور حاکمیتی متکی به آرای مردم است انتخابات ، تنها یک‌وسیله است تا رای دهندگان، افرادی را با برنامه مشخص به نهادهای انتخابی بفرستند . منتخبان نیز در برابر انتخاب کنندگان تعهداتی دارند که اجرای آن تعهدات، شرط اولیه برای تداوم برخورداری از اعتماد رای دهندگان است. اما در جمهوری اسلامی ، شرایط دیگری وجود دارد. البته در مقایسه با استانداردهای بین المللی، هیچیک از انتخابات برگزار شده پس از استقرار نظام ولایت فقیه را نمی توان آزاد دانست. اما هر چه از زمان تاسیس جمهوری اسلامی گذشته ، فاصله انتخابات درجمهوری اسلامی با استانداردهای یک انتخابات آزاد بیشتر شده است.
رهبر جمهوری اسلامی در نیمه دوم دهه هفتاد با دو انتخابات دردسر ساز مواجه شده بود . استقرار خاتمی در دفتر ریاست جمهوری و تشکیل مجلس ششم ،انتخابات و انتخاب کنندگان را به دو نگرانی و کینه بزرگ‌برای علی خامنه ای تبدیل کرد. پس او در یک طراحی هوشمندانه تصمیم گرفت خیال خود را برای همیشه از این دو مقوله آسوده سازد. انتخابات مجلس هفتم در حالی برگزار شد که روسای قوای مقننه و مجریه – کروبی و خاتمی – طی نامه ای به رهبر به صراحت اعلام کردند ” تکلیف یکصد و نود کرسی – دو سوم‌مجموع کرسی های مجلس -‌ از قبل تعیین شده است ” . متاسفانه کوتاهی خاتمی و تسلیم او در برابر تشر رهبر، باعث تشکیل مجلس هفتم شد که خود زمینه ساز واگذاری دفتر ریاست جمهوری به باند احمدی نژاد بود . این جمله را مستقیما از شیخ کروبی شنیدم که ” اگر به جای خاتمی بودم زیر بار برگزاری انتخابات مجلس هفتم با آن شرایط مفتضح نمی رفتم “. بازپس گیری مجلس توسط” اصولگرایان مورد حمایت رهبر ” آنان را به پیشروی امیدوار و رهبر را به گماشتن رئیس جمهور دست ساز تشویق کرد. عجله و اشتیاق رهبر برای گماردن گماشته خود در جایگاه ریاست جمهوری در حدی بود که او را به تن دادن به رسوایی بزرگ‌انتخابات سال هشتاد و چهار راضی ساخت. در آن‌انتخابات ، کروبی طی نامه ای سرگشاده ، از نقش مجتبی خامنه ای در مهندسی انتخابات پرده برداشت و رفسنجانی ، با اعلام شکایت به خدا ، تلویحا به همگان تفهیم‌کرد همه تقلب ها و حقه های انتخاباتی زیر سر کسی است که امکان پرسش گری از او وجود ندارد و تازمانی که جمهوری اسلامی بر پاست شکایت او را تنها نزد خداوند می توان برد. خامنه ای این رسوایی ها را به جان‌خرید تا در مجاورت خود ، ” موی دماغ ” نداشته باشد. این رویه تا انتخابات ریاست جمهوری سال هشتاد و هشت ادامه پیدا کرد. احساس آسودگی خاطر ، خامنه ای را قانع کرده بود که باز هم تن به رسوایی جدید انتخاباتی بدهد اما راه بازگشت کسانی را که ممکن‌است در ” نامحدود بودن قدرت رهبر ” تشکیک کنند همچنان بسته نگه دارد. سرمستی خامنه ای از توهم‌پیروزی در برابر منتقدان ملایم خویش در حدی یود که او در جریان انتخابات سال هشتاد و هشت ، رسوایی وجنایت را در هم آمیخت تا همچنان محبوب خود را در جایگاه ریاست جمهوری حفظ کند.‌اما آن‌ انتخابات از دو جهت برای رهبر خودخواه و کینه جوی جمهوری اسلامی هزینه ساز و خسارت بار بود .‌نخست آنکه ندای مظلومیت جانباختگان و قربانیان آن کودتا ، موجب رسوایی خامنه ای در داخل و خارج از کشور شد. ثانیا احمدی نژاد که می دانست برای رهبر چاره ای جز حمایت از او وجود ندارد چموشی آغاز کرد و حلاوت پیروزی خیالی را به تلخی غیر قابل تحمل برای خامنه ای تبدیل کرد.
رهبر جمهوری اسلامی تا قبل از فرمان جنایت کارانه خود در خطبه های نماز جمعه بیست ونهم خرداد سال هشتاد و هشت با رسوایی های انتخاباتی مواجه بود و حوادث پس از کودتای سال هشتادو هشت از او چهره یک ” رسوای جنایت کار” ترسیم کرد و او را با مشکلات عدیده در داخل و خارج از کشور مواجه ساخت. ظاهرا بدنامی ها و انزوای داخلی و خارجی ، خامنه ای را به تجدید نظر و انداختن طرحی نو وادار ساخت. در طراحی جدید، خامنه ای دو هدف را دنبال می کرد.تداوم ” آسودگی خاطر از نتایج‌انتخابات ” مهم ترین هدف ولی فقیه از طراحی جدید و جلب همراهی بخشی از اصلاح طلبان با سناریوهای انتخاباتی ، خواسته دوم او بود. متاسفانه گروهی از متهمان به اصلاح طلبی، آنچنان برای کسب لقمه ای ازقدرت ، اشتیاق داشتند که همه توان و آبروی خود را در خدمت سناریوی ولی فقیه قرار دادند.‌ در فاصله انتخابات رسوای سال هشتاد و هشت تا انتخاب حسن روحانی به ریاست جمهوری اتفاقات زیادی در داخل و خارج از کشور افتاد که اصلاح طلبان می توانستند امتیازاتی از رهبر به نفع مردم و کشور بگیرند به شرط آنکه از اندکی تدبیر ، ذره ای اعتماد به نفس و حداقل اعتماد درون جناحی ، برخوردار بودند و بازگشت به قدرت به هر قیمت ، مهم ترین‌دغدغه آنان نبود. اما خامنه ای در یک طراحی دقیق ، کسانی را که حاضر نبودند به خاطر رسیدن به قدرت ، با حکومت وارد معاملات شرم‌آور شوند حبس و حصر کرد تا عده ای بی هویت و شیفته قدرت را در تعزیه گردانی خود به بازی بگیرد. در سناریوی جدید ، عده ای به عنوان‌ منتقد و معترض در برابر عده ای بسیاربدنام‌از جناح حکومتی به رقابت می پردازند. در واقع خامنه ای که چیزی جز ” دیو ” نیست شخصا َپروژه ” پری و دیو سازی” را هدایت می کند. مهم ترین نماد موفقیت خامنه ای در پروژه اخیر ، نمایش انتخاباتی اسفند ماه سال نود و چهار برای گزینش
اعضای ” مجلس تشریفاتی خبرگان ” بود. در آن انتخابات ، بزرگان جناحهای موسوم به اصلاح طلب و اعتدالی، برای جلوگیری از ورود چند “دیو” همچون یزدی، جنتی مصباح یزدی به خبرگان ، از مردم خواستند به افرادی همچون ری شهری و دری نجف آبادی رای دهند. در واقع در طراحی جدید، انتخابات از جایگاه ” وسیله ” به موقعیت ” هدف ” ارتقا پیدا کرده است. هدف هم‌ خوشحال کردن مردم از “رای آوری “پری های بدتر از دیو” و سپس رها کردن‌آنان تا چهار سال دیگر است. اگر کسی به این تحلیل ایرادی دارد می تواتد به ادعاهایی مراجعه کند که توسط سران جبهه اصلاحات و سخنگویان رسمی و غیر رسمی آنان مطرح می شود‌ هر گاه کسی از آنان می پرسد ” دستاورد شما از حضور در انتخابات چه بود ؟ ” پاسخ های کلیشه ای ارائه می نمایند :”امروز به جای احمدی نژاد ، فردی مانند روحانی در جایگاه ریاست جنهوری نشسته است…… افراطیونی مانند کوچک‌زاده و رسایی را از مجلس بیرون کردیم و…..”. اخیرا دیدم مصطفی تاجزاده – که برای او احترام قائلم – به تجلیل از ” تکرار می کنم ” خاتمی پرداخته و آن را موجب” پس گرفتن مجلس از نابرجامی ها” دانسته است!!!!! ظاهرا اصرار بر موفق نمایی تاکتیک انتخاباتی اصلاح طلبان، تا آنجا پیش رفته که رسما به مردم دروغ می گویند .” پس گرفتن مجلس از نابرجامی ها ” ؟ برجام را کدام مجلس و کدام‌نمایندگان تصویب کردند ؟ نوشته تاج زاده ، بهترین دلیل بر خالی بودن دست حامیان شرکت در انتخابات و ناتوانی آنان در ارائه دلایل کافی برای موفق بودن سیاست گذاری های انتخاباتی آنان است.
در یک کلام ، خامنه ای موفق شده انتخابات را به هدف تبدیل کند . او از نتایج انتخابات نیز هیچگونه نگرانی ندارد. زیرا کسانی که باید به محدودیت های انتخاباتی اعتراض کنند چک‌سفید امضا به رهبر می دهند و با صراحت می گویند ” به هیچ‌قیمت از شرکت در انتخابات انصراف نخواهیم داد”. پس خامنه ای و نهادهای امربر او ، هیچ محدودیتی در ” محدود سازی حوزه انتخاب مردم ” ندارند. در چنان شرایطی ، هر کس از میان ” تایید شدگان توسط شورای نگهبان” به مجلس راه یابد موجب نگرانی مافیای رهبر نخواهد بود. از سوی دیگر ، احساس شعف کودکانه از غلبه ” ری شهری ها ” بر ” مصباح یزدی ها” موجب تخدیر چند ساله به جای پرسشگری و حساب کشی از منتخبان می شود. زیرا عده ای گمان می کنند با شرکت در انتخابات و حذف کسانی که ظاهرا به رهبر نزدیک تر بوده اند به هدف عالی خود رسیده اند و تا انتخابات بعد ، وظیفه دیگری ندارند. متاسفانه گروهی از اصلاح طلبان کارکشته نیز در فریب مردم برای کنار آمدن با این وضعیت ، نقش دارند.
یادداشت را با یک پرسش به پتیان می برم : ” تا زمانی که به انتخابات به عنوان هدف نگریسته می شود و با بزرگ نمایی از نتایج انتخابات ، پرسشگری از منتخبان منع می شود آیا امیدی به تاثیر گذتری نهادهای انتخابی وجود دارد؟” این پرسش ، آنگاه اهمیت بیشتر می یابد که محدود سازی دایره انتخاب مردم ، هر روز افزایش یافته و مدعیان اصلاح طلبی ، در برابر این فساد و استبداد بزرگ حکومتی، سیاست سکوت و تسلیم در پیش گرفته اند. دیو حاکم بر ایران، با به میدان‌فرستادن خطرناک ترین ” بچه دیوها”، تعدادی قاتل ، بی کفایت وفاسد را‌ “پری” جلوه می دهد و انتخاب همین پری های قلابی ، سال ها موجب شعف و خانه نشینی شرکت کنندگان در انتخابات می شود .‌ آیا حاکم‌مستبد ایران به چیزی بیش از این نیاز دارد ؟

* مقالات ومصاحبه های مندرج در سایت لزوماً دیدگاه رسام نیستند.