سید مجتبی واحدی

مدتها بودکه میخواستم در خصوص سهم اصلاح طلبان حکومتی در نابسامانی های کشور بنویسم.از بی سیاستی ها در دنیای سیاست تا فسادها در عرصه های مدیریتی و اقتصادی.البته هیچ گاه در مقاطع حساس دچار خودسانسوری نشده ام و آنچه را برحق میدانستم از مخاطبان خود مخفی نکرده ام بدون اینکه بر اثبات حقانیت خود،اصراری داشته باشم اما در عین حال نسبی بودن همه امور در دنیای سیاست ، احتمال موج سواری فاسدترین رسانه های وابسته به جناح رهبر ، حجم صدها برابری فساد در جناح اصولگرایان و از همه مهم تر غلبه اکثریت سالم و قابل احترام در بدنه جبهه اصلاحات ،گاه موجب تأمل و تعلل در ابراز و اظهار برخی مسائل شده است که بابت همین تعلل از مخاطبان پوزش میخواهم،امیدوارم شرایطی فراهم شود که جبران مافات نموده و وظیفه ی حرفه ای خود را در قبال هم وطنانم به انجام برسانم.با این مقدمه مایلم بحث را با موضوع شورای شهر تهران و حوادث پیرامون آن در چهارده سال اخیر آغاز و سپس لیست نامزدهای معرفی شده توسط شورای عالی اصلاح‌طلبان برای عضویت در شورای شهر تهران را مورد ارزیابی قرار دهم.
شورای شهر تهران از دوره ی اول تا کنون یکی از پاشنه آشیل های اصلاح‌طلبان بوده است.در دوره ی اول، حمایت برخی از اطرافیان خاتمی از شهردار فاسد – ملک مدنی- علیرغم افشاگری های مستند بعضی اعضای شورا -از جمله ابراهیم اصغرزاده-نهایتا به انحلال شورا از سوی وزارت کشور دولت اصلاحات منجر شد.این اقدام،بزرگترین ضربه ای بود که دولت اصلاحات می توانست به اعتماد مردم وارد نماید.در واقع دولتمردان مدعی اصلاح گری، به جای رسیدگی به فساد قطعی در عملکرد ملک مدنی، به انتقام گیری از نهادی پرداختند که تشکیل آن را از افتخارات دولت اصلاحات می دانستند.پس از آن نیز علیرغم فساد گسترده در شهرداری تهران که دست آشکار و پنهان باند کرباسچی نیز در آن دیده میشد،همچنان به حمایت از جناح فاسد شهرداری پرداختند. دفاع از عناصر فاسد و فسادسازمان یافته در شهرداری تهران حتا موجب درگیری لفظی میان آقای کروبی رئیس مجلس ششم و برخی اصلاح طلبان حامی فساد شد. در آن زمان مجلس ششم به تحقیق و تفحص از شهرداری تهران پرداخت و گزارش تخلفات گسترده را به قوه ی قضاییه ارسال نموداما نتیجه ی آن گزارش چه بود؟ محمد عطریانفر رئیس اصلاح طلب شورا به تمسخر مجلس اصلاحات پرداخت و قوه ی قضاییه ی تحت زعامت هاشمی شاهرودی،با گرفتن امتیاز برج سازی به نام محمود شیرج- رئیس دفتر شاهرودی – گزارش را مختومه کرد.
ماجرای فوق را نوشتم تا بگویم آلودگی به فسادهای مالی یا حمایت از فاسدان، موضوع جدیدی در میان برخی از اعضای وابسته به جناح های گوناگون سیاسی ایران از جمله اصلاح طلبان نیست. البته نمیتوانم انکار کنم که در سه دهه ی گذشته،حجم فساد در جناح وابسته به رهبر صدها برابر بیش از اصلاح‌طلبان بوده است.ضمن آنکه بسیاری از افراد در جناح اصلاح طلب را به سلامت مالی،اخلاقی و سیاسی میشناسم،درعین حال مطمئن نیستم اگر این جناح نیز از قدرت وحمایت کافی برخوردار بودند آلودگی برخی از افراد وابسته به جناح اصلاح طلبان تا چه حد باعث رسوایی میشد؟
همان گونه که در اول یادداشت آمد از مدتها قبل در صدد نوشتن مقاله ای در این مورد بودم تا به خیال خود حساب اقلیتی از اصلاح‌طلبان- که از فاسدان اقتصادی و سیاسی حمایت میکنند- را از اکثریت قابل احترام بدنه آن جناح جدا نمایم.اما شرایط را برای نوشتن مهیا نمی دیدم.تنظیم لیست شورایعالی اصلاح‌طلبان برای معرفی کاندیداهای عضویت در شورای شهر تهران موجب شد تا دست به قلم ببرم و آنچه را سالها مترصد انجام آن بودم به انجام برسانم.
پس از برخورد مفتضح دولت اصلاحات با اولین شورای شهر تهران،اصولگرایان بر آن شورا مسلط شدند و شهردار مورد نظر خود را بر مردم تهران و سپس همه ی مردم ایران تحمیل نمودند. پس از کوچ محمود احمدی نژاد از شهرداری تهران به دفتر ریاست جمهوری،تسلط اصولگرایان بر شورا،این امکان را برای آنان فراهم نمود تا دومین عنصر مورد نظر خود یعنی محمدباقر قالیباف را به جانشینی احمدی نژاد برگزینند.البته تعلق هر دوشهردار-احمدی نژاد و قالیباف-به یک جناح سیاسی، تحت الشعاع رقابت انتخاباتی آن دو قرار گرفت و قالیباف با صراحت از فساد صدمیلیاردتومانی شهرداری تهران در زمان تصدی احمدی نژاد خبر داد.یکی از افشاگری های قالیباف خبررسانی در زمینه ی سیصد میلیارد تومان هزینه ی فاقد سند در شهرداری تهران به دستور احمدی نژاد بود. کسی که کار خود را با افشاگری مفاسد احمدی نژاد آغاز کرد به تدریج مرتکب فسادهایی شد که ارزش اقتصادی آنها دهها برابر بیش از سیصد میلیارد تومان بود.اما قالیباف نیز مانند احمدی نژاد از پشتوانه ی قوی حکومتی برخوردار بود لذا هیچ یک از مفاسد اقتصادی در حوزه ی مدیریتی شهردار تهران موجب برخورد قضایی با او نشد.اکثریت اعضای شورای شهر نیز به عنوان شرکای سیاسی-اقتصادی قالیباف در کنار او ایستادند.
از سوی دیگر دسترسی قالیباف به منابع میلیاردی و امکان خریداری آرای نمایندگان مجلس باعث شد که درخواست تحقیق و تفحص از شهرداری تهران هم با مخالفت اکثریت نمایندگان مجلس مواجه شود.در چنین شرایطی یکی دونفر از اعضای فعلی شورای شهر به همراه یک روزنامه‌نگار باشرف و کاردان -یاشار سلطانی- پرده از چهره‌ی قالیباف برداشتند و رسوایی املاک نجومی را افشا نمودند.یاشار سلطانی به دلیل این افشاگری به زندان افتادو کسانی هم که به سلطانی بابت این اقدام خداپسندانه کمک کرده بودندتحت انواع فشارها قرارگرفتند.اما امیدبسیاری از افراد به اردیبهشت ۹۶ و همزمانی انتخابات شورای شهر با انتخابات ریاست جمهوری بودتا بساط فاسدان،مفسدان و حامیان فساد از شورای شهر برچیده شود.با آغاز ثبت نام کاندیداهای عضویت در شورای شهر تهران،بسیاری از افراد دچار خوش بینی مفرط شدند چون علاوه بر بعضی ازاعضای فسادستیز شورا نام یاشار سلطانی به عنوان یک عنصرمتخصص و شجاع در مبارزه با فساد سازمان یافته،در میان کاندیداها مشاهده می شد.اما این خوش بینی بیش از چند روز ادامه نیافت. شورایعالی اصلاح‌طلبان به ریاست چهره ی بی خاصیت اصلاحات-محمدرضا عارف- با حذف اصلی ترین اعضای فسادستیز شورای شهر تهران در دوره ی فعلی،لیستی تنظیم کرد که با کمال تعجب نام احمد حکیمی پور یکی از منابع افشای املاک نجومی و محمدمهدی تندگویان افشاگربسیاری نابسامانی های فعلی شهرداری در آن لیست وجود نداشت! ازعجایب دیگر لیست عارف، عدم معرفی یاشار سلطانی بوددر حالی که همزمان با انتشار لیست خجالت آور گروه عارف، اطلاعات افشاشده توسط یاشار سلطانی به عنوان مهمترین حربه علیه قالیباف در مناظره های انتخاباتی مورد استفاده قرار میگرفت.

اکنون مایلم سوال مهم و هدف اصلی از نگارش این یادداشت را با شما در میان بگذارم.این سوال یک کلمه است: «چرا»؟ چرا در لیست عارف و شرکا،نام فسادستیزان اصلی حذف و چهره‌هایی جایگزین آنها شده اند که تنها دلیل حمایت از آنها عضویت در«شرکت سهامی اصلاحات» بوده است؟ بسیاری از اعضای لیستی که به ناحق نام «امید» بر آن نهاده اند – و هم اکنون به عنوان اعضای جدید به شورای شهر تهران راه یافته اند – را میشناسم و با آنها سابقه ی رفاقت دارم لذا با اطمینان می گویم که صلاحیت اعضای غایب درلیست«ناامیدی» برای تصدی عضویت شورای شهر از اغلب کاندیداهای شرکت سهامی اصلاحات بیشتر است.پس چرا اینگونه شده است؟ اجازه بدهید با پذیرش مسئولیت اخلاقی و شرعی ،نظر خود را بیان کنم. به باور من در تنظیم این لیست، دو عامل مهم مد نظر اعضای هیات مدیره ی شرکت سهامی اصلاحات بوده است.نخست: اعطای سهمیه به گروه های متعدد وابسته به شورایعالی اصلاح‌طلبان و دوم ، عدم تحریک جناح مقابل و ایجاد اطمینان در آنان که «آسوده بخوابید،اجازه نخواهیم داد زبان درازان،به شورا بیایند و پته ها را بر آب بریزند» به همین شفافیت و سادگی!
در این مورد سخنان بسیار دارم که به تدریج خواهم نوشت.اجازه بدهید مقاله ی فعلی را در همین جا به پایان ببرم و تنها به ذکر این اکتفا کنم که کلیت نظام جمهوری اسلامی از لحاظ نفوذ فاسدان ، به مثابه ی یک شرکت مادر – هلدینگ فساد – است . متاسفانه شرکت سهامی اصلاحات و بسیاری از اعضای فعلی آن که هیچ نسبت واقعی با اصلاحات ندارند حقیرترین و ضعیف ترین عضو این هلدینگ هستند.ای کاش عناصر اصلی اصلاح طلب که علیرغم اختلاف نظر سیاسی،به سلامت اخلاقی و مالی آنان ایمان دارم از لاک رودربایستی های درون جناحی بیرون می آمدند و بر سر این شرکت ننگ آور فریاد برمی آوردند.
حسرت دوم مربوط به بسیاری از اعضای لیست موسوم به امید است.به باور من تبانی اخیر از همه ی زد و بندهای حقیرانه ی برخی اصلاح طلبان در هشت سال اخیر شرم آورتر است.ای کاش برخی چهره‌های قابل احترام که نام آنها برای اعتباربخشی لیست مورد نظر به آن اضافه شده در برابر رفتار ” شرکت سهامی عارف و شرکا” ایستادگی میکردند. متأسفم که بگویم رفتار اخیر،نام این افراد را نیز در کنار اسامی کسانی قرار داد که به جای دفاع از حق مردم،در صدد جلب اعتماد قدرتمندان فاسد و گرفتن سهمی حتی ناچیز از کیک‌فاسد شده قدرت در جمهوری اسلامی هستند. در عین حال ، امیدوارم عملکرد اعضای منتخب شورای شهر تهران ، فارغ از تعلق آنان به شرکت سهامی اصلاحات آنگونه باشد که در پایان دوره مسئولیت آنها ، صاحب این قلم ناچار به تمجید علنی از آنان شود.

* مقالات ومصاحبه های مندرج در سایت لزوماً دیدگاه رسام نیستند.