بسمه تعالی
هموطنان عزیز
نوروز برهمه شما مبارک باد. سال نو را با تعهد و مسئولیتی بیشتر نسبت به سرنوشت انسان و طبیعتی که نو میشود آغاز کنیم.
انفجار در راکتورهای اتمی فوکوشیما همه جهانیان را به اندیشه ای عمیق و اساسی فروبرده است. قهر طبیعت مناطقی از ژاپن را با خاک یکسان کرده و هزاران انسان را که در اندوه عزیزان و غم از دست دادن هست و نیست خود محنت زده و پریشان حالند با خطر ابتلا به بیماری های ناشی از آلودگی های اتمی نیز قرارداده است. یک وزش باد می تواند دامنه پخش مواد رادیو اکتیو  را تا نقاط نامعلومی در فواصل جغرافیایی دور و نزدیک بگستراند.
 این روزها همه اندیشمندان جهان، سیاستمداران، فعالین محیط زیست و انسان دوستان جوامع پیشرفته بار دیگر و بطور جدی به این سوال اساسی پرداخته اند که: آیا مزایای انرژی هسته ای در تأمین انرژی به قبول خطرات مهلک آن برای بشریت می ارزد؟. خطراتی که دامنه آن از لحاظ زمانی و جغرافیائی قابل پیش بینی نیست و انسان و طبیعت را به یکسان معدوم می نماید.
این بحث های بسیار جدی ممکن است در برخی از کشورهای پیشرفته صنعتی منجر به چشم پوشی از انرژی اتمی شود و یا حداقل به شفاف سازی اطلاعات و بهبود کیفیت راکتورها وافزایش اساسی امنیت آنان منجر شود. و در عین حال به سرمایه گذاری بیشتر در منابع انرژی های جایگزین بیانجامد.
هم میهنان گرامی!
ایران منطقه ای زلزله خیز است. نظام حاکم با بی مسئولیتی شگفت انگیزی علیرغم تذکرهای دایمی کارشناسان داخلی و بین المللی در مورد خطرتشعشعات اتمی در صورت انفجار راکتورها و سانتریفیوژها، برای ما و کودکان و نسل های آینده مان، با یکدندگی جاهلانه ای در محیطی کاملا امنیتی و محرمانه که دسترسی به اطلاعات شفاف را غیرممکن ساخته است پروژه های اتمی خود را با شتاب و بدون توجه به نتایج پیش دیدنی این فاجعه هولناک به پیش می برد. آنچه که فقط خود آن را حق مسلم م یداند در حقیقت چیزی جزبردن ما به آستانه  یک خودکشی دسته جمعی نیست.
فاجعه ای که در ژاپن پیش آمده و می رود تا ابعاد فاجعه چرنبیل را پیدا کند هیچ تلنگری بر وجدان خفته آقای خامنه ای و احمدی نژاد و سایر مسئولین ریز و درشت جمهوری اسلامی نزده است. در کشورهای پیشرفته صنعتی و برخوردار از دموکراسی، سطح تکنولوژی اتمی و ایمنی آن و سطح شفافیت اطلاع رسانی برای تصمیم گیری کلان جامعه، به هیچ وجه با تکنولوژی عقب افتاده و وضعیت ایمنی نامعلوم در مملکت ما، قابل مقایسه نیست. با این وجود، داغ ترین بحث جامعه در این ایام در مورد این خطر مهلک برای بشریت و راه های جلوگیری و یا کاستن از آن است.
 متاسفانه نظام مستبد و بی مسئولیت ما گویا نه تنها ارزشی برای جان مردم قایل نیست که حتی به این درجه از بلوغ عاطفی نیز دست نیافته که این خطرشامل حال خود آنان وخانواده هایشان نیز خواهد بود. اکنون وظیفه همگی ماست که جامعه را با این  خطرات خانمان برانداز اتمی آشنا کنیم و از مردم بخواهیم که اراده خود را برای توقف  صنعت غیر اقتصادی غنی سازی و انصراف از به راه انداختن نیروگاه بوشهر آشکار نمایند و خواهان شفاف سازی اطلاعات و ایجاد یک بحث آزاد و گفتگوی ملی درباره منابع تأمین انرژی در ایران شوند.
اصرار برغنی سازی اورانیوم بدون هیچ گونه توجیه اقتصادی تنها گمان استفاده نظامی از آن را بر می انگیزد و علاوه بر تحریم وخطر جنگ برای ما باعث افزایش مسابقه تسلیحاتی در منطقه خاورمیانه شده و همه همسایگان ما را به اندیشه استفاده از انرژی و تسلیحات اتمی رسانده است. اگر زلزله سیل و سونامی هر کدام از این تاسیسات را ویران کند کشور ما نیز از خطرات فاجعه آمیز آن در امان نخواهد بود. همچنانکه خطراتی که از سوی ما ایجاد شده آنان را بی نصیب نخواهد گذاشت.
فرهیختگان و نخبگان ما با مسئولیتی گران مواجهند. باید مقابله با این خطر جدی را در حرکتهای اجتماعی مان بازتاب دهیم. ما خواهان محیط زیستی سالم برای خود و نسل های آینده مان هستیم. زندگانی حق مسلم ما و همه بشریت است. نباید اجازه دهیم  این حق طبیعی ما بازیچه دست حاکمان  بی مسئولیت و کوتاه فکر شود.
29 اسفند روز ملی شدن نفت بوسیله شادروان دکتر مصدق را روز بهره وری از انرژی های جایگزین و صرف نظر کردن از انرژی اتمی در ایران استبدادی نماییم.
حسن شریعتمداری
27 اسفندماه 1389 شمسی