تولید فیلمی تحت عنوان "بی گناهی مسلمانان"، پخش این فیلم بطور گسترده در شبکه های اجتماعی وحاشیه های مربوط به آن درکشورهای اسلامی، آنچنان به خبر داغ روزهای اخیر بدل شد که به جرأت می توان گفت حتی سازندۀ این فیلم هم تصور نمی کرد، محصولی که فاقد حداقل استانداردهای یک اثر هنری بود ناگهان به صدر اخبار رسانه های جهانی صعود کند وصد هزار تماشاگر را برای تماشا، روانه وبسایتهای اینترنتی نماید.

صرفنظر از بحثتهای نظری وتئوریک بی انتها دربارۀ تعریف مفهوم توهین وتعیین مصادیق آن ودرنهایت صدور حکم له یا برعلیه سازندۀ این فیلم، نکته ای که در میان هیاهوهای ناشی از پخش این فیلم شاید کمتر مورد توجه قرار گرفت، پل شدن مسلمانان برای نویسندگان وهنرمندان جویای نام است. سالهاست که برخی نویسندگان جویای نام که درمسیر زندگی حرفه ای خویش موفقیت چندانی حاصل نکرده اند، راه میانبر خود درمسیر شهرت وموفقیت وحتی کسب درآمد را در تحریک احساسات مسلمانان یافته اند. فرمول دستیابی به این جایگاه هم بسیار شناخته شده است. طراحی یک کاریکاتور موهن، ساخت یک فیلم نازل درجه چندم ویا یک رمان توهین آمیز به مقدسات مسلمانان، کافی  است تا آنان را به میدان آورده وخونهای به جوش آمده مسلمانان، نویسنده، فیلمساز یا کاریکاتوریستی گمنام را درمسیر رسیدن به موفقیت، پول وشهرت قرار دهد. مسلمانان هربار از بد حادثه گرفتار این دام می شوند وهربار نیز پاسخی یکسان دریافت می دارند؛ نویسنده، خواننده، شاعر وفیلمسازی مشهور وثروتمند وتحت حفاظت پلیس ومسلمانانی که تنها وتنها دستاوردشان از این کارزار بدنامی وننگ خشونت ورزی بوده است. 

مسأله دیگر دراین باب، توجه به واکنشهای برآمده از طیفهای گوناگون مسلمانان بود.مسلمانان را از جهت زمانبندی اعتراض به ساخت وپخش این فیلم می توان به سه گروه دسته بندی نمود.

گروه اول از آغاز دقیقاً درمسیری قرار گرفتند که سازندگان فیلم از قبل پیش بینی نموده بودند واولاً اسباب شهرت فیلم وصعود آن به صدر اخبار جهان را فراهم آوردند وسودهای سرشاری را نصیب سازندگان ونیز وبسایتهای میزبان این فیلم نمودند، وثانیاً اتهام خشونت ورزی مسلمانان را بیش از پیش تثبیت نمودند. درمیان این گروه از مسلمانان رهبرانی به چشم خورده ومی خورند که اساساً فلسفه وجودی وتدوام بقای خود را درگرو وجود بحرانهایی اینچنینی وتدوام آن می دیدند. بحرانهایی که به آنان فرصت ابراز وجود می دهد وهم از این جایگاه می توانند عقدۀ مزمن خود با غرب ودستاوردهای آن را باردیگر به نمایش بگذارند وفرصتی برای عقده گشایی بیایند. دعوت به واکنشهای احساسی خشونت آمیز که از نخستین لحظات پخش این فیلم آغاز شد، وجه مشترک عملکرد این گروه را تشکیل می داد. آنچه درواکنش سران جمهوری اسلامی وحزب الله لبنان ونیز رهبران سنی مذهب تندرو درمنطقه به روشنی به چشم می خورد. اعتراض این گروه بیش از آنکه از ماهیتی دینی ومذهبی برخوردار باشد، ماهیتی سیاسی داشت وآلوده به انواع اغراض سیاسی بود که ازاین سوژه طعمه ای برای دستیابی به آن صید ثمین (!!) برساخته بودند.

گروه دوم معترضان، مسلمانانی بودند که با مشاهده غوغاسالاران گروه اول، سکوت ممدوح خود درآغاز این مجموعه رخدادها را شکسته وناخودآگاه همراه موج غالب شدند وتاب ایستادگی دربرابر سیل ویرانگر را نیاوردند. اینان هرچند درآغاز بنا به سنت حکیمانه عالمان گذشته سکوت را مرحج می دانستند اما شوربختانه  تحت تأثیر جو موجود از موضع اعتدال خارج شده وبه افراط گرایی گروه اول دچار آمدند.

گروه سوم معترضان که اتفاقاً از دیدگاه نگارنده این سطور موضع شان به صواب نزدیک تر بود، معترضانی بودند که درعین اعتراض به محتوای این فیلم ومحصولاتی مشابه آن، اما گرفتار احساسات وعواطف گذرا نشده وبا باور عمیق به "یموت الباطل بترک ذکره" ( از بین رفتن باطل با ترک یاد کردن آن) مسیر پیشینیان ازائمه اطهار صلوات الله علیهم وعلمای ربانی را پیمودند ونردبان ترقی جویندگان شهرت وثروت نشدند، ضمن آنکه نقد خود را متوجه ریشه اینگونه اندیشه ها وافکار نمودند ومسلمانان را به بازنگری میراث حدیثی وتاریخی خود وتطهیر آن از انواع تهمتهای ناروا به ساحت مقدس پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم فراخواندند. صدای این گروه اگر می توانست پژواکی شایسته ودرخور توجه در جهان اسلام بیابد، یکبار برای همیشه تهمت ناروای خشونت ورزی را ساحت مقدس اسلام خیر ورحمت وبرکت می زداید وچهرۀ اسلام اصیل وحقیقی را به جهانیان خواهد نمایاند.

ناگفته پیداست، تا زمانیکه گروه اول از معترضان صدای غالب درجهان اسلام بوده ومسلمانان را درجامعه جهانی نمایندگی کنند، درک ودرسافت جهان دیگر از اسلامی، چیزی جز خشونت ودعوت به اعمال خشونت آمیز نخواهد بود. محور اهتمام دلسوزان مسلمان واحیا کنندگان پیام حیات نورانی آن باید اولاً درجهت رشد وارتقای کمی وکیفی گروهی از مسلمانان آگاه ودلسوز قرار گیرد که حکمت، رحمت ومتانت را سرلوحه گفتار کردارخویش قرار می دهند وثانیاً بر رساندن صدای این گروه به جهان غرب واندیشمندان آن تمرکز یابد.