عطش سیری ناپذیر حاکمان متلبس به لباس دین برای بسط استیلای خود بر تمامی نهادهای سیاسی کشور وبه تبع آن چیرگی بر جان ومال وناموس شهروندان وتصرف دلبخواهی در مقدرات کشور وجه تمایز استبداد مذهبی با انواع دیگر نیست که مستبدان از هر طایفه وبرآمده از هرملت ونحله ای درمصادره آزادیهای سیاسی مردمان وحتی آزادیهای فردی واجتماعی آنان هیچ پروایی ندارند. آنچه رژیم استبداد مذهبی را از دیگر گونه های رژیم های استبدادی متمایز میسازد، تلاش بی وقفه این رژیمها بلکه تلاش شبانه روزی برای به زعم متولیان امر سیاست سازگار ساختن محتوای مذهب با مقتضیات امر سیاست ورزی است، امری که پیامدش جز استحاله مذهب وبه حاشیه راندن خوانش های مستقل مذهب وهیمنۀ نگرشی همسو با دیدگاه مذهبی حاکمان ودرحقیقت تأمین کننده منافع آنان نخواهد بود. 

سرنوشت مذهب شیعه درایران درسایۀ استقرار استبداد مذهبی پس از پیروزی انقلاب بهمن 57 نیز جز این نبوده است. مذهب حکومتی از نخستین روزهای انقلاب نگاه خود را به پایگاههای مذهب در جامعه معطوف نمود وبا تسخیر سنگر به سنگر این پایگاهها عملاً به مقابله با قرائتهای مستقل مذهبی پرداخت. قبضۀ فضای رسانه ای توسط حکومت استبداد مذهبی بویژه در دهه های شصت وهفتادعملاً این امکان را برای حاکمیت فراهم ساخت تا رقبای مذهبی سنتی ومستقل خود را از عرصه اجتماعی طرد وحذف نمایند. 

تحول رسانه ای سالهای اخیر اما موازنۀ قوا به نحوی چشمگیری تغییر داد. تلاشهای حاکمان مذهبی برای یکرنگ ساختن جامعه مذهبی به یکباره خود را درمواجهه با کوه یخی دید که آرام آرام سر از زیر آب بیرون می آورد. این کوه همان قرائت سنتی ومستقل از مذهب بود که اکنون بواسطۀ ابزار رسانه وپیشرفت های چشمگیر عرصه فن آور امکان عرضه اندام یافته است. تأسیس شبکه های تلویزیونی مستقل درعرصه رسانه های مذهبی عملاً امکان یکه تازی حاکمان متلبس به لباس دیانت را ستانده است واسلام وتشیعی جزآنکه مراد ومقصود حاکمان درجمهوری اسلامی را به مردم عرضه داشته است. از همین رو نیز حاکمیت برخورد با رسانه های مذهبی مستقل را دردستور کار خود قرار داده است. 

به نظر می رسد حملات رسانه های تریبونهای وابسته به حاکمیت به اصطلاح جمهوری اسلامی به آیت الله العظمی سید صادق شیرازی وافزایش فشارها بر بیت ایشان واکنشی به گسترش روزافزون نفوذ رسانه های نزدیک به بیت آیت الله العظمی شیرازی در میان توده های مذهبی باشد. فشارهای اخیر حاکمیت جمهوری اسلامی بر بیت آیت الله العظمی شیرازی از جمله احضار فرزند ایشان به دادگاه ویژه روحانیت ونیز فشار گسترده بر مدیران ودست اندرکاران شبکه های تلویزیونی مذهبی مستقل نمونه های تازه از این دست فشارهاست.

بدون اغراق می توان گفت که رژیم به اصطلاح  جمهوری اسلامی آن اندازه که نگران از کف دادن مشروعیتش درمیان توده های مذهبی بوده وهست هیچگاه نگران مشروعیت نداشته اش درمیان غیرمذهبیون نبوده ونیست. از همین رو هم هیچگاه نقد دورن مذهبی به اصول ومبانی خود را برنتافته وبشدت با منتقدان ومعترضان برخواسته از نهاد مذهب برخورد نموده است.

البته نهادهای امنیتی رژیم حاکم برای برخورد با منتقدان درون مذهبی خود پروسه ای را طراحی کرده اند که قدم به قدم آن را عملی می نماید. مرحله بایکوت خبری یکی شگردهای نهادهای اطلاعاتی رژیم برای به حاشیه راندن معترضان است. گام بعدی وزارت اطلاعات برای خاموش کردن صدای معترضان توسل به حربه ترور شخصیت بواسطه تخریب جایگاه اجتماعی مخالفان است. هجمه های اخیر وبسایتهای وابسته به رهبر رژیم ولایت فقیه به شخص آیت الله العظمی حکایت از آن دارد که سیاست برخورد با بیت این مرجع عالیقدر فراتر از اعمال فشار بر شبکه های ماهواره ای نزدیک به ایشان رفته وعملا وارد فاز تازه ای شده است.

تدوام هتک حرمت مرجعیت شیعه از سوی رسانه های وابسته به نهادهای امنیتی با انتشار اطلاعیه نهادی موسوم به "اتحادیه بین المللی امت واحده" آغاز شد. خبرگزاری امنیتی فارس در نخستین گام اقدام به درج این خبر وبازتاب این اعلامیه نمود. اطلاعیه ای که آشکارا با الفاظی ناشایست مقام مرجعیت شیعه را هتک می نمود. بعد از خبرگزاری فارس دیگر رسانه های حاکمیت نیز به بازتاب وسیع این خبر پرداختند. درپی این فضاسازی های رسانه ای وتنها دو روز بعد خبرگزاری های دیگر وابسته به اطلاعات سپاه ووزارت اطلاعات اقدام به درج مطالبی توهین آمیز نسبت به آیت الله العظمی شیرازی نمودند. سلسه اقداماتی که با احظار فرزند ایشان آیت الله سید حسین شیرازی به دادگاه ویژه روحانیت رژیم نهایتا نشان داد که نهادهای امنیتی رژیم فشار بیشتر بربیت این مرجع تقلید مستقل ومنتقد را دردستور کار قرار داده اند.